Özet:

Tasavvuf tahalluk ve tahakkuk olguları ile, ilkelerden hareket eden diğer İslâmî disiplinler gibi seçkinleşmiş, bu bakımdan özel bir ilim (ilm-i mahsûs) olarak kabul edilmiştir. Tasavvufun amelî yönünün vazgeçilmezliği tarikat geleneklerinin gelişip zenginleşmesine imkan hazırlamıştır. Bu yüzden tarikat geleneğinde önemli bir yeri olan icâzetnâmeler, tasavvuf ilminde ehliyetin ve liyâkatin tescili olduğu gibi tarikatin sahih silsilesini ihtiva etmesi bakımından tasavvuf tarihi araştırmalarında ilgiyi hak etmektedir. Oysa biat, silsile, icâzetnâme, âyin-erkân gibi tarikat olgularının İslâm dini ve tasavvufu içindeki mevkii ve istimâli göz ardı edilmiş, tasavvuf ilmi ile tasavvufî hayatın tezahürleri, birbirlerini şerh eden, karşılıklı etkileşen tabiatları itibara alınmamıştır. Bu sebeple tarikat olguları hakkında, dinî olmayan niyet ve araçların dinî hayat ve pratikleri ifsad ettiğini düşünmek yerine dinî bir niyeti taşımakla birlikte akılcı bir tutumu dışta bırakmayan bir eğilimin eseri olduğunu düşünmek dinî düşünce açısından daha verimlidir. Aşağıda Arapça aslını ve tercümesini takdim ettiğimiz icâzetnâme Beylerbeyi İstavroz Dergâhı şeyhi Musullu Said Efendi eliyle tam yetkili bir Bedevî halifesi/şeyhi olmak üzere halifesi Muzıka-ı Hümâyun miralayı Şeyh Mehmed Şevki Efendi’ye verilmiştir.

Anahtar Kelimeler: