Özet:

Abstract როგორც პრაქტიკამ გვიჩვენა, განსაკუთრებით ამ ბოლო წლებში, საგანმანათლებლო რეფორმის ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს მიმართულებას, თანამედროვე განათლების ჰუმანიტარიზაცია-ჰარმონიზაციის სტრატეგიის განსაზღვრა წარმოადგენს. მიუხედავად იმისა, რომ შესაძლოა ერთი შეხედვით არაფერი ჰქონდეს დასაწუნი საქართველოს ზოგადსაგანმანათლებლო სისტემაში მომავალი სასწავლო გეგმით გათვალისწინებულ პროგრამებს ერთის მხრივ, სახვით და გამოყენებით ხელოვნებასა და მეორეს მხრივ, კულტურის ისტორიის სფეროში, ჩვენი ღრმა რწმენით, ამგვარი დიფერენცირებული სასწავლო პროგრამების მიღმა რჩება კულტურული მემკვიდრეობის მეტად მნიშვნელოვანი მონაპოვრები. კულტურულ მემკვიდრეობას, თუ როგორც საკაცობრიოს, ისე ეროვნულს ინტეგრირებულად შევასწავლით პირველი კლასიდან – ბოლო დამამთავრებელი კლასის ჩათვლით, პრინციპით მარტივიდან-რთულისაკენ, ვფიქრობთ, მივაღწევთ მოსწავლის ჰარმონიულ პიროვნებად ჩამოყალიბებას, რომელსაც შეეძლება არა მხოლოდ საკუთარი კულტურული მემკვიდრეობის დაცვა, არამედ სხვათა ნაღვაწის დაფასება და მოფრთხილება. ეს კი, თავის მხრივ გულისხმობს იმ სამი მეთოდოლოგიური ასპექტის ა) თეორიულის; ბ) ისტორიულის და გ) შეფასებითი–კრიტიკულის გათვალისწინებას, რომენიც განხილულია წინამდებარე სტატიაში.

Anahtar Kelimeler: