Görüntüleme
53
İndirme
2
Yol veya yolculuk edebiyatın en verimli temlerinden biridir. Gerçek veya hayali, somut veya soyut gelişimsel süreçleri anlatan her edebî metnin bir yolculuğu içkin olduğu öne sürülebilir. Bu bakımdan yol, edebiyatın en büyük metaforlarından biridir aynı zamanda. Cumhuriyet dönemi Türk şiirinin bir yolculuk şiiriyle başladığı ileri sürülebilir. Bir bakıma mektepten memlekete veya İstanbul’dan Anadolu’ya açılan Türk şiiri, ilk büyük ürününü Anadolu içlerine yapılan bir yolculuğu anlatan “Han Duvarları” şiiriyle verir. Bu şiir aynı zamanda Anadolu realizmi diye nitelendirilebilecek Anadolu coğrafyasının ve Anadolu insanının gerçekçi bir görünüşünü verir bize. İstanbul’dan Anadolu’ya gelen aydın, ihmal edilmiş ve yüzyıllar boyunca taşra olarak önemsenmemiş Anadolu coğrafyası ve insanıyla karşılaşır. Bundan sonra yazılan iki farklı yol şiiri de Faruk Nafiz’in açtığı yolu kendi dönemlerine ve şiir anlayışlarına paralel olarak farklı biçimlerde sürdürürler. Bunlardan biri Orhan Veli’nin “Yol Türküleri”, diğeri de Hayriye Ünal’ın “Bir Otoyol Liriği” şiiridir. Bu şiirler de tıpkı “Han Duvarları” gibi Anadolu’nun bir bölgesinde şair anlatıcının yaptığı yolculuğu coğrafyadan ve insanlardan kesitlerle sunan metinlerdir. Fakat Faruk Nafiz’in anlattığı devir ve coğrafya ile Orhan Veli’nin ve Hayriye Ünal’ın anlattıkları devir ve coğrafya başka başkadır. Bu bakımdan bu makalede her biri kendi poetik anlayışı içerisinden bir yolculuk anlatısı olan bu üç şiir karşılaştırılarak yolun ve yolculuğun modern Türk şiirinde geçirdiği değişim gösterilecektir. Ayrıca bu üç yolculuk şiiri, bize Türk şiirinin 1920’lerden 2010’lara kadar coğrafya, insan ve dil ile ilişkisinde geçirdiği değişim hakkında da birtakım fikirler vermektedir.
The way or travel is one of the most efficient topics in literature. Any literary text that tells about real or imaginary, concrete or abstract developmental processes can be suggested to be drunk a journey. In this regard, the way is one of the greatest metaphors of literature at the same time. The period of the Republic can be predicted as the Turkish poetry begins with a journey poetry. In some ways, the Turkish poem, which is opened from the country to the country or from Istanbul to Anadolu, gives its first great product with the poem "Han Walls" that tells about a journey to the Anadolu. This poem also gives us a realistic appearance of the Anatolian geography and the Anatolian people, which can also be called the Anatolian realism. From Istanbul to Anadolu, he meets the bright, neglected and uninterested Anatolian geography and people for centuries. The two different path poems written after that continue the path opened by Faruk Nafiz in different forms parallel to their own periods and poetic concepts. One of them is Orhan Veli's "Road Turkues" and the other is Hayriye Ünal's "A Highway Lirique" poetry. These poems, like the "Han Walls" in an area of Anadolu, are texts that offer the poet's journey from geography and people with cuts. But the time and geography that Faruk Nafiz talks about and the time and geography that Orhan Veli and Hayriye Ünal talks about is different. From this point of view, in this article each will compare these three poems, which are a journey story within its own poetic understanding, and show the change that the way and the journey passed in modern Turkish poetry. These three travel poems also give us some ideas about the changes that Turkish poetry has experienced in the relationship with geography, humanity and language from the 1920s to the 2010s.
Alan : Eğitim Bilimleri; Filoloji
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
