Abstract:

Toplumlar birbirleriyle iletişim kurmaya başladığından beri kültür alışverişi artmış ve medeniyet seviyesi yükselmiştir. Bunun bir sonucu olarak diller yeni kelimelere ihtiyaç duymuştur. Eklemeli bir dil olması münasebetiyle yeni kelime türetme Türkçede daha çok ekler vasıtasıyla yapılır. Anlatılmak istenilenin tek bir kelimeyle ifade edilemediği durumlarda ise birden fazla kelimenin belirli kalıplar çerçevesinde bir araya gelmesiyle kavramlar ifade edilir. Kelime grubu biçimindeki bu yapılara birleşik kelime denir. Birleşik kelimeyi oluşturan sözcükler kendi anlamları dışında yeni anlamlar kazanır. Birleşik kelimelerden biri de birleşik sıfatlardır. Birleşik sıfatlar Türkiye Türkçesinde olduğu gibi Osmanlı Türkçesinde de sık kullanılmıştır. Osmanlı Türkçesinde dile Arapça ve Farsçadan çok sayıda kelime ve kuralın girmesiyle birlikte birleşik sıfatların çoğu bu dillerin kaidelerine göre yapılmıştır. Özellikle Farsça kaidelerle yapılan birleşik sıfatlar bu dönemde yaygın olarak kullanılmıştır. Bu çalışmada 16. yüzyıla ait Münâzara-i Sultân-ı Bahâr bâ-Şehriyâr-ı Şitâ adlı eserdeki Farsça kurallarla oluşturulmuş birleşik sıfatlar tasnif edilerek incelenmiş, hangi tür birleşik sıfatın eserde ne kadar geçtiği istatiksel olarak açıklanmaya çalışılmıştır.

Keywords: