Özet:

Kretzschmar ve Scherig’in eserlerinden hareketle, bir müzikal hermenötik kurma projesi büyük bir problemle karşılaşmaktadır: Onun dilsel tasviri ve müzikal yapısı arasında var olan ilişkiye dair bir anahtar nasıl belirlenecektir? Bu yazarların düşünceleri teorik çelişkilerden kaçınamamakta ve özellikle, sistematik müzikolojinin heves ve heyecanına sahip olmasına rağmen tarihsel müzikolojinin niyetlerinin izini sürmeyi amaçlayan bir disiplinin belirsizliklerine işaret etmektedir. Daha güven verici bir paradigma, sanatı, kişisel duygunun ve hayatın ifade şekillerinden biri olarak gören Dilthey’in düşüncesine yol gösterdi. Onun yeniden inşaya dayalı çalışması, yorumcuya geçmişin müzikal tecrübesinin özünü tanımlamasına imkan veren tecrübelerin (Erlebnisse) özel karakteri sayesinde tarihsel dönemleri izafileştirir. Bununla birlikte bu bakış açısı aynı zamanda sınırlıdır: o bir kez pozitivist ufukla karşılaştığında, bir yabancı psişizm (ruhsallık) üzerine odaklanma zamansal mesafeyi ortadan kaldırmakta ve yaşayan birimlerin yapısal bağlantılarının kaydedildiği tarihselciliğin kendine özgü değerini ortadan kaldırmaktadır. XX. yüzyıl hermenötiği psikolojizmin çelişkilerini ontolojik düzlemde düşünmeye çalışarak çözmeye çalıştı. 1988 tarihli kısa bir yazısında Gadamer, müzik olayında anlamanın amacının yorumcuların sözlerinde --eserin tecrübesi, onun özel yaratımı, yani onu dinleme, icra etme olayındaki kadar-- açığa çıkıyor görünmediğini dile getirmektedir. Zira her ikisi (dinleme ve icra) genel anlama formlarının karakteri olan “durma ve bekleme” işlevine tekabül eder. 

Anahtar Kelimeler: