Atıf Sayısı
2
Görüntüleme
75
İndirme
10
İmparatorluk döneminden devralınan demografik mühendislik pratiği Cumhuriyet dönemi inşa sürecinde devletin şiddet repertuarında berdevamdır. Nüfus düzenlemeleri ve iskân politikaları Cumhuriyet dönemi Türkiye’sinin devlet-inşa ve ulus-inşa süreçlerinin temel biçimleri olagelmiştir. 1922-1923 yılları arasında gerçekleşen Gönen-Manyas Çerkes sürgünü, Cumhuriyet kurulmadan hemen önceki süreçte rejimin “itaatsiz unsurlarla” başa çıkma yöntemlerini netleştirmesinde bir tarihsel dönemeci işaret etmektedir. Gönen, Manyas ve Bandırma’nın on dört köyünün topluca yerlerinden edilmesi, rejimin kurucu unsurlarına, devlet otoritesine karşı çıkmanın toplumsal maliyetlerini muhaliflere belletmede zorunlu iskân stratejilerin oynadığı rolü tartma imkânı sağlamıştır. Sürgün kararının kaldırılmasıyla bölge Çerkesleri mülksüzleşmiş ve yoksullaşmış olarak eski yerleşim yerlerine geri dönebilmişlerdir. Kararın geri alınması, sürgüne tabi tutulan köylerin karara mukavemet göstermemeleri ve iç sürgün stratejisinin kurallarını harfiyen uygulamalarıyla açıklanır. Bu çalışma, sürgün sonrasında bölge Çerkeslerinin kimlik müzakerelerini ve Çerkes toplulukların “Türklük”e entegre olma ve hayatta kalma stratejilerini söz konusu ‘sürgün’ deneyiminin izlerini sürerek tartışma iddiasındadır. Ulus-devletin inşa sürecinin belli bir uğrağında gerçekleşen Gönen-Manyas Sürgünü, bölge Çerkeslerinin ve sürgünden haberdar olan Türkiyeli Çerkeslerin “Türklük”e entegre olmada benimseyecekleri stratejileri tartmaları açısından da önemli bir dönemeci ifade eder. Türkiye Cumhuriyeti sınırlarında yaşayan Çerkeslerin bir kısmı, yönetici seçkinlere ve ev sahibi topluma sadakatlerini kanıtlayabilmek amacıyla etnik kimliklerini gizleme etnik kimliklerini sınırlı bir kültürel alana hapsederek otantik bir unsura indirgeme yönetici seçkinlerle çeşitli düzeylerde ittifaklar kurma ve devletin şiddet aygıtının gönüllü neferleri olma stratejilerini benimseyerek hayatta kalmaya çalışmışlardır. Nispeten dar kapsamlı sayılabilecek bir zorunlu göç hareketi olarak Gönen-Manyas sürgünü, Çerkeslerin kolektif hafızalarında 1864 Büyük Sürgünü ve trajedisini tazeleyerek, Çerkes topluluğunun içerisinden yükselebilecek muhtemel muhalif seslerin çok önceden bastırılmasına zemin teşkil edebilecek bir uğrağa işaret eder.
The demographic engineering practice, taken over from the empire period, is a continuation in the state’s repertoire of violence during the Republican construction process. Population regulations and the political scenes of the Republic of Turkey's state-building and national-building processes have been the basic forms. The Gönen-Manyas Cherkes expulsion, which took place between 1922 and 1923, marks a historic turning point in the process of clarification of the methods of the regime of dealing with "untouched elements" right before the Republic was established. The demolition of the fourteen villages of Gönen, Manyas and Bandırma has made it possible for the founding elements of the regime to discuss the role of compulsory iscan strategies playing in betting the social costs of opposition to the government authority. With the removal of the expulsion decision, the districts were able to return to their former settlements as wealthless and poor. The withdrawal of the decision is explained by the fact that the deported villages do not demonstrate strength in the decision and by their literal practice of the rules of the domestic deportation strategy. This study claims to discuss the identity negotiations of the regional Quarters after the deportation and the strategies of the Quarters communities to integrate and survive in "Turkey" following the "expedition" experience in question. The Gönen-Manyas Exile, which takes place in a certain effort of the national state’s construction process, is also an important turning point in terms of the regional squares and the Turkish squares, who are aware of the exile, discussing the strategies they will adopt without integration with “Turkluk”. Some of the Cherkes living within the Turkish Republic’s borders have tried to survive by hiding their ethnic identity in order to prove their loyalty to the rulers and the host society; bringing their ethnic identity to an authentic element by imprisoning them into a limited cultural area; establishing allies with the rulers at various levels and adopting the strategies of being the volunteers of the state’s violence apparatus. As a relatively narrow and comprehensive mandatory immigration movement, the Gönen-Manyas exile marks a effort that can make the ground for the very early suppression of the possible opposition voices that may rise from the Church community, by refreshing the Great Exile and tragedy of 1864 in the collective memories of the Cherkes.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
