Abstract:

Edebî bir eser, yazar aracılığıyla dönemin kültür ve algılarını ifade eden çeşitli renklerden oluşmuş resimdir. Farklı unsurları ihtiva eden renklerin çoğu insanları güzele, güzelliğe sevk eden vesiledir. Bu bağlamda kadîm tarihlerden itibaren poetikanın özünü güzellik kavramı oluşturmuştur. İslâm medeniyetinde yükselen klasik Türk edebiyatında da güzel ve güzelde bulunan unsurlar fazlasıyla ele alınan konulardandır. Dolayısıyla güzel ve güzellik unsurları başlığında şimdiye kadar pek çok alan çalışmaları yapılmıştır. Ancak bu çalışmalarda XVI. yüzyıl şairi Rumelili Za’îfî Divanı’nın incelenmediği tespit edilmiştir. Konu hakkında mezkûr divan oldukça önemlidir. Nitekim Rumelili Za’îfî klasik Türk edebiyatında yer alan güzel ve güzellik unsurlarını fazlasıyla anlatmasının yanında konu hakkında kişisel görüşlerini ifade eden de bir şairdir. Bu sebeple makale Rumelili Za’îfî Divanı’nda güzellik anlayışı üzerinedir. Makale, mezkûr divanın titizlikle taranması neticesinde şairin güzel ve güzellik unsurlarını içeren sekiz manzumesinden oluşmaktadır. Bu manzumelerin yedi tanesi hüsn, zülf, çeşm, rûh, leb, hat, hâl redifli olup biri de şairin güzelliğe genel bakışını, çeşitli milletlerin güzellerini ifade ettiği subjektik özelik taşıyan kasidedir. Çalışma ile klasik Türk şiirinde güzellik unsurlarına genelden özele doğru bir bakış sağlanacak, şairin konuya ilişkin görüşlerine derinden nüfus edilecektir. Makalenin alan çalışmalarına katkı sağlaması ümit edilmektedir.

Keywords: