Özet:

Yirminci yüzyılın son çeyreğinde hızlanan kırsaldan kente göç olgusu, köy nüfuslarının azalmasına neden olmuştur. Trabzon İlini de etkileyen bu gelişme ile nüfusun demografik ve sosyo-ekonomik yapısı değişmiştir. Trabzon İli verilerinden yola çıkılarak hazırlanan bu çalışma, kırsaldaki nüfus değişimlerinin ormanlar ve ormancılık üzerindeki etkilerini ortaya koymayı amaçlamıştır. Çalışma, çeşitli yazılı kaynak ve kayıtlardan elde edilen verilerle, alandan toplanan özgün veriler esas alınarak hazırlanmıştır. Özgün veriler, orman işletme şefleriyle yapılan yarı yapısal görüşmelerden ve Trabzon İlindeki 211 orman köyünden 68’inde, % 95 güven düzeyi ve % 5 hata payı ile örneklenen 848 kişiye uygulanan anketlerle elde edilmiştir. Anket sonucunda elde edilen bulgular, frekans dağılımları ve yüzde değerleri alınarak irdelenmiştir. Göç olgusu nedeniyle köy nüfuslarında ve kışı köylerinde geçiren aile sayısındaki azalma, orman kaynakları üzerindeki baskıyı azaltmıştır. Orman köylerindeki nüfusun azalması,bu köylerde yürütülecek ormancılık çalışmaları için gerekli yerel işgücünün bulunmasını zorlaştıracağı endişesi geçmişte dile getirilmişti. Gelinen noktada; ağaçlandırma ve erozyon kontrolü çalışmalarının özel girişimcilere ihale edilmesi, üretimde dikili satış uygulamalarının yaygınlaşması bu endişeleri gideren gelişmeler olmuştur. Orman köylerinde kişi başına gelirin artması, başta yakacak odun olmak üzere orman kaynaklarına olan bağımlılığı azaltmıştır. Orman kaynaklarına olan bağımlılığın azalması ve ormanların çevresel fonksiyonlarının farkında olan anlayışın öne çıkması, orman teşkilatının taşradaki çalışanları üzerinde kısmı bir rahatlama sağlamıştır

Anahtar Kelimeler: