Özet:

Özet Amaç. Bu deneysel çalışmada, genellikle yoğun bakımda sedasyon amacı ile kullanılan deksmedetomidin, midazolam ve klonidinin normal ve peritonitli sıçan kalın barsak motilitesi üzerindeki inhibitör etkileri araştırılmıştır. Yöntem. Çalışmamızda her grupta 8 adet rat olan 2 grup oluşturuldu. Kontrol grubuna sham operasyonu, peritonit grubuna ise çekum ligasyonu ve perforasyonu operasyonu yapıldı. Operasyonlardan 24 saat sonra her iki gruptaki sıçanlar öldürülerek proksimal kolon ve distal kolon dokuları alınıp Krebs Bikarbonat solüsyonu içinde 1 cm’lik preparatlar halinde organ banyosuna asılarak KCl ile kastırıldıktan sonra, spontan kasılma yanıtları ve spontan kasılmalar üzerine deksmedetomidin, midazolam ve klonidin’in inhibitör etkilerine bakıldı. Bulgular. Çalışmamızda KCl yanıtları arasında fark yoktu. Proksimal kolonun spontan kasılmaları distal kolona göre daha fazlaydı ve peritonitli grupta kontrol grubuna göre spontan kasılmalar daha fazlaydı. İlaçların üçü de her iki grupta konsantrasyona bağlı olarak spontan kasılmalarda inhibisyon yaptı. Bu inhibitör etkiler kontrol grubunda peritonitli gruba göre daha fazlaydı. Her grup ve her dokuda da bu 3 ilacın spontan kasılmalar üzerinde inhibitör etki bakımındangüçlüsü deksmedetomidin ve distal kolon peritonitli grup hariçzayıfı da klonidin’di. Sonuç. Bu sonuçlar bize spontan aktiviteleri azaltma ve önleme açısından özellikle kontrol gruplarında deksmedetomidinin diğerlerine göre daha etkili olduğunu ve yoğun bakımdaki ishalli hastalarda (peritonit veya değil) bu 3 ilacın da kullanılabileceği ama deksmedetomidinin diğerlerine göre daha faydalı olabileceğini düşündürmektedir. Anahtar sözcükler: Deksmedetomidin, midazolam, klonidin, peritonit, spontan kasılmalar, yoğun bakım   Abstract Aims. In this experimental study, the inhibitor effects of dexmedetomidine, midazolam and clonidine, generally used for sedation in intensive care units, on rat colon motility in control and peritonitis groups were investigated. Methods. Sixteen rats were allocated into two groups (eight in each). The first sham group  underwent the same surgical procesure with the peritonitis group. Rats in the second group underwent cecal puncture and ligation. At the second laparotomy, 24 h later the rats were killed. The abdomen was opened and proximal and distal colon were removed and placed in Krebs-bicarbonate solution. Proximal and distal colon segments with 1 cm thickness were placed in circular direction in tissue baths, filled with Krebs Bicarbonate solution (KBS). By this way, after KCl contraction responses, spontaneous contraction responses and inhibitor effects of dexmedetomidine, midazolam and clonidine on spontaneous contractions were evaluated. Results. In our study, contractions induced by KCl were not significantly different between the peritonitis group and the control group. The amplitude of spontaneous contractions of proximal colon was higher than distal colon. Also the amplitude of spontaneous contractions of peritonitis group was higher than control group. Dexmedetomidine, midazolam and clonidine inhibited spontaneous contractions of colon strips in both peritonitis and control groups. This inhibitor effect was prominent in control group. In case of inhibitor effect on colon motility, in all groups and tissues, although the most potent drug was dexmedetomidine, the less was clonidine except in distal colon. The inhibitor effects of midazolam and colonidine was similar in distal colon. Conclusion. These results suggest that Dexmedetomidine is more effective that other drugs in inhibition of spontaneous contractions, especially in control groups and these drugs, especially dexmedetomidine, may be used for the patients with diarrhea in intensive care units. Keywords: Dexmedetomidine, midazolam, clonidine, peritonitis, spontaneous contractions, intensive care unit.

Anahtar Kelimeler: