Abstract:

Devletlerin mültecilere kalıcı çözüm sağlamak konusunda uluslararası hukukta bir yükümlülükleri yoktur. Ancak literatürde sığınmacılar ve mültecilerin normal bir yaşama dönmeleri için birtakım kalıcı çözümler öngörülmüştür. Literatür üç temel kalıcı çözüm (durable solution) üzerinde durur. Bunlardan birincisi gönüllü dönüş (voluntary repatriation), mültecinin kendi menşei ülkesine kendi isteğiyle güvenli bir şekilde dönmesidir, ikincisi yeniden yerleştirme (resettlement),mültecinin sığınma ülkesinden kendisini daimi olarak kabul etmeye hazır üçüncü bir ülkeye gönderilmesi, üçüncüsü ise, yerel entegrasyon (local integration),mültecinin sığındığı ülkesinde kalıcı ve ikamet hakkı elde ederek yaşayabilmesidir. Türkiye, Suriyelilerin mevcut ve ne zaman sonlanacağı belirsiz olan çatışma ortamından gelen kitlesel bir sığınma hareketi ile daha önce deneyimlemediği bir durumla karşı karşıya kalmıştır. Eğer sığınmacılar kaçtığı ülkede temelli kalmak isterlerse, o ülkenin vatandaşları gibi eşit şekilde topluma katılma hakkı onlar için mümkün hale getirilmelidir. Sosyal açıdan entegrasyon gereklidir, çünkü belli gruplara karşı ayrımcılık onların ötekileştirilmesine yol açabilir. Bu da sonuç olarak yasadışı aktivite ya da toplumsal huzursuzluk gibi sosyal açıdan istenmeyen davranışları ortaya çıkarabilir. Türkiye'de sayıları 4 milyonu bulan Suriyeli sığınmacıların burada kalış statülerinde hukuki durumları ve gönüllü dönüşleri şu an için mümkün görünmeyen belirsiz gelecekleri neticesinde entegrasyon, üzerinde konuşulması gereken bir konudur.

Keywords: