Abstract:

Günümüzde, din dilinin mahiyeti konusundaki tartışmalarda, sembolik ve mecazî ifadelerin tahlili büyük bir önem arz etmektedir. İfadeleri literal anlamlarıyla değil, ifade etmek istedikleri maksatlarla yorumlamayı önceleyen bu tahlillere göre, alegorik anlamın ortaya çıkarılması, teolojik bir metnin aktüellik kazanmasının vazgeçilmez şartıdır. Zamanla, Tanrı mesajının üzerindeki örtünün kaldırılmasını amaçlayan bir disiplin haline gelen bu çabaların İslam dünyasında ciddi bir şekilde boy göstermesi, Hicri II. asırda özellikle Grekçe’den Arapça’ya yapılan tercümeler yoluyla olmuştur. Bu fikirler bilahare o derece yaygınlaşmış ki, bazı Müslüman düşünürler, İslamî inançlarla Grek felsefesindeki rasyonel spekülasyonları uzlaştırmaya büyük bir önem vermişlerdir. Bu husus, söz konusu anlayışın ölçüsüzce kullanılmasında etkili olmuştur. Bize düşen ölçülü hareket etmektir. Yani, hem dili zenginleştiren mecaz ve edebî tasvirleri tümüyle yok saymamak, hem de herhangi bir kritere tabi olmadan tüm ifadeleri mecaz gerekçesi ile öznelleştirip anlamı buharlaştırmamak gerekmektedir.  

Keywords: