Abstract:

Amaç: Bu çalışmanın amacı, titanyum implant dayanak ile rezin siman arasındaki çekme bağlanma dayanımını araştırmak için farklı boyutlarda kum partiküllerinin etkilerini değerlendirmektir. Gereç ve yöntem: Kırk adet titanyum implant dayanak seçildi ve farklı yüzey işlemlerine göre işlem yapılmamış yüzey (kontrol), 30 µm silika kaplı kumlama, 50 µm Al2O3 kumlama ve 110 µm Al2O3 kumlama olacak şekilde 4 farklı gruba ayrıldı. Yüzey işlemlerinin ardından bütün implant dayanakları oklüzalinde halka bulunan metal alt yapılara dual cure rezin siman ile simante edildi. 500 termal siklus uygulanan implant dayanak-metal alt yapı örnekleri daha sonra geleneksel kırma cihazında 0,5 mm/dk hızda çekme bağlanma kuvvetine tabi tutuldu. Kırılma sonrası kırılma tipleri (×35) stereomikroskop ile ve yüzey topografyasındaki değişiklikler ise taramalı elektron mikroskobu (SEM) altında (×1000) büyütme ile değerlendirildi. Elde edilen verilerin istatistiksel analizi tek yönlü ANOVA, gruplar arasındaki karşılaştırmalar ise Tukey testi ile yapıldı. Bulgular: Çalışmanın sonuçlarına göre en yüksek çekme bağlanma kuvveti 30 µm silika (254,42 ±13,38) grubunda görülürken en düşük çekme bağlanma kuvveti değeri kontrol (198,24 ±15,32) grubunda görüldü. Yüzey işlemi uygulanan bütün gruplarda çekme bağlanma kuvveti değerlerinin istatistiksel olarak anlamlı derecede arttığı bulundu. Sonuç: İmplant-dayanak üzerine uygulanan farklı kum partikülleri, implant dayanak-metal alt yapı arasındaki bağlantı kuvveti de anlamlı derecede farklılıklar gösterdi. Anahtar kelimeler:Titanyum implant dayanak, 30 µm silika, Al2O3 kumlama, rezin siman, çekme bağlanma dayanımı testi, tarama elektron mikroskobu ABSTRACT Aim: The aim of this study was to evaluate the effects of different sizes of sand particles to investigate the tensile bond strength between titanium implant abutment and resin cement. Material and Methods: Forty titanium implant abutments were selected. The specimens were divided into 4 different groups according to different surface treatments. These groups are the untreated surface was named as (control), 30 µm silica coated airborne-particle abrasion, 50 µm Al2O3 airborne-particle abrasion and 110 µm Al2O3 airborne-particle abrasion groups. After surface treatments, all implant abutments were cemented with dual cured resin cement to metal substructures with an occlusal ring. Implant abutment-metal substructure samples, which were applied 500 thermal cycles, were then subjected to tensile bonding strenght at a speed of 0.5 mm / min in a conventional crushing device. Post-fracture types of refraction were evaluated with a stereomicroscope (×35) and the cause in the surface topography under a scanning electron microscope (SEM) at (×1000) magnification. Statistical analysis of the data obtained was made with 1-way ANOVA and comparisons between groups were made by the Tukey post hoc test. Results: According to the results of the study, the highest tensile bond strength was seen in 30 µm silica (254.42 ±13.38) group, while the lowest tensile bond strength value was seen in the control (198.24 ±15.32) group. It was found that tensile bond strength values were statistically significantly increased in all surface treatment groups. (p<0,5) Conclision: The bonding between the different sand particles applied on both the implant-abutment and the implant abutment-metal substructure showed significant differences. Keywords: Titanium implant abutment, 30 µm silica, Al2O3 airborne-particle abrasion, resin cement, tensile bond strength test, scanning electron microscope.

Keywords: