Görüntüleme
20
İndirme
3
Ebeveyn-çocuk ilişkilerinde ayrılma-bireyleşme, bireylerin kendi başlarına ve başkalarıyla etkileşim içinde yeterince işlev görmelerini sağlayan kapasitelerin kazanılması anlamına gelir. Ayrılma bireyleşme evrelerinin sağlıklı bir şekilde tamamlanamaması, çocukta ayrılıp uzaklaştığı zaman, ebeveynini fiziken ve/veya ruhen bıraktığı şekilde bulamayacağı inancı nedeniyle ortaya çıkan kaygılı ve yapışmacı tutuma, ayrılık anksiyetesine, yol açmaktadır. Ayrılık anksiyetesi, temel bağlanmadan ayrılma durumu ya da beklentisiyle ortaya çıkan yoğun kaygı yaşantısıdır. Kişinin yaşamında 18-25 yaş aralığında ergenlik dönemi ile genç yetişkinlik dönemi arasında kalan dönem “beliren yetişkinlik” olarak ele alınmaktadır. Kişi bu dönemde bir yandan ailesine olan bağımlılığından sıyrılmaya başlamakta, ve çeşitli alanlarda bağımsızlıklar kazanmakta ancak öte yandan yetişkin sorumluluklarını da henüz tam anlamıyla üstlenememekte ve üstlenmeyi de istemeyebilmektedir. Kişinin beliren yetişkinlikteki bireyleşme düzeyini, erken dönem ve ergenlik döneminde ayrılma-bireyleşme süreçlerinin ne denli başarılı atlatılıp atlatılmadığı belirlerken; erken dönemde ve ergenlikte ayrılık anksiyetesi taşımak ayrılma bireyleşme süreçlerinin önündeki en büyük engel olmaktadır. Ebeveynlere yönelik zorlantılı bir bağlılık hatta bağımlılık sergilemeye neden olan ayrılma anksiyetesinin beliren yetişkinlikte de ayrılma ve bireyleşmeyi güçleştireceği düşünülmektedir. Bu doğrultuda çalışmamızın amacı beliren yetişkinlikte bireyin bireyleşme düzeyi ile çocuklukta ve yetişkinlikte yaşadığı ayrılık anksiyetesi arasındaki ilişkiyi ve özellikle çocukluk önemi ayrılık anksiyetesi ile yetişkinlik döneminde bireyleşme arasında yetişkinlik döneminde yaşanan ayrılık anksiyetesinin aracı rolünü incelemektir. Bu araştırma ilişkisel tarama modeli baz alınarak uygulanmıştır. Örneklem seçimi basit-rastgele örneklem seçimi türü kullanılarak yapılmıştır. Araştırmanın evrenini ülkemizdeki genç yetişkin bireylerden oluşurken, örneklemi İstanbul ilinde yaşayan 18-25 yaş arası, genç yetişkin, 300 bireyden oluşmaktadır. Katılımcılara demografik bilgi formu, Ayrılma Anksiyetesi Envanteri, Yetişkin Ayrılma Anksiyetesi Envanteri ve Beliren Yetişkinlikte Bireyleşme Ölçeği- Kısa Form uygulanmış, elde edilen veriler SPSS 25 progami ile analiz edilmiştir. Çalışma sonucu elde edilen bulgular sonucu çocukluk dönemi ayrılık anksiyetesi ile bireyleşme arasında yetişkinlik dönemi ayrılık anksiyetesinin aracı rol üstlendiği belirlenmiştir.
Separation-individuation in parent-child relationships means the acquisition of capacities that enable individuals to function adequately on their own and in interaction with others. The failure to complete the separation-individuation stages in a healthy way leads to the anxious and clinging attitude, separation anxiety, which arises due to the belief that when the child separates and moves away, he will not find his parents physically and/or spiritually as he left them. Separation anxiety is an intense anxiety experience that occurs with the expectation or situation of separation from the basic attachment. The period between adolescence and young adulthood between the ages of 18-25 considered as "emerging adulthood". In this period, the person begins to get rid of his dependence on his family and gains independence in various fields, but on the other hand, he cannot fully assume adult responsibilities and may not want to undertake it. In this period, the person begins to get rid of his dependence on his family and gains independence in various fields, but on the other hand, he cannot fully take adult responsibilities and may not want to take it. While determining the level of individuation of the person in emerging adulthood, how successfully the separation-individuation processes are overcome in the early period and adolescence; Having separation anxiety in early and adolescence is the biggest obstacle to separation-individuation processes. It is thought that separation anxiety, which causes compulsive commitment and even dependence towards parents, will make separation and individuation difficult in emerging adulthood. In this direction, the aim of our study is to examine the relationship between the individual's level of individuation in emerging adulthood and the separation anxiety experienced in childhood and adulthood, and especially the mediating role of separation anxiety experienced in adulthood between childhood separation anxiety and individuation in adulthood. Sample selection was made using simple-random sample selection type. While the population of the research consists of young adults in our country, the sample consists of 300 young adults, between the ages of 18-25, living in Istanbul. Demographic information form, Separation Anxiety Inventory, Adult Separation Anxiety Inventory, and Emerging Adulthood Individuation Scale-Short Form were applied to the participants, and the obtained data were analyzed with the SPSS 25 program. As a result of the findings obtained as a result of the study, it was determined that adult separation anxiety played a mediating role between childhood separation anxiety and individuation.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
