Özet:

Bu çalışmada, Türk Dış Politikası karar vericilerinin, karar verme mekanizmaları 1957 Suriye Krizi örneği üzerinden incelenmiştir. Türk Dış Politikası’nda karar vericilerin hukuksal kaynakları ve pratikte nasıl davranıldığının karşılaştırılması amaçlanmıştır. İlk bölümde karar verme yaklaşımları ve bürokratik karar verme modeli açıklanmış. İkinci bölümde 1924 Anayasası’nın dış politikada karar verme yaklaşımı ve yasama – yürütme ilişkisi incelenmiştir. Son bölümde ise 1924 Anayasası’nın dış politikada karar verme yaklaşımı ve 1957 Suriye Krizi birlikte değerlendirilmiştir. 1924 Anayasası meclise dış politika konusunda birçok yetki vermesine rağmen, 1957 Krizi’nde yetkilerin yürütme organı tarafından özellikle de Başbakan tarafından aktif bir biçimde kullanıldığı görülmektedir. Dahası parti mekanizması sebebiyle yürütme organı yasama organına kıyasla etkinliğini artırmıştır. Disipliner parti yapısı ve parti içi denetimlerin az yapılması sebebiyle, yürütme organının denetimi için sadece yasama organı içindeki muhalefet grubu kalmaktadır. Seçim sistemi sebebiyle iktidar partisi aldığı oy oranın çok daha üzerinde meclis içinde temsil edilmektedir. Dolayısıyla muhalefet de sınırlı kalmıştır. Yapılan çalışmada, 1957 Suriye Krizi’nde bürokratik karar verme modelinin dışına çıkan bir yapı gözlemlenmiştir. 

Anahtar Kelimeler: