Özet:

Dilin doğasını kavramsal olarak araştıran bir disiplin olan dil felsefesi, çeşitli anlamları analiz eder, anlam ile ilgilenir, ve dilin nasıl oluştuğunu açıklar. Bunun dışında, dil felsefesi dil gerçekliği, dil ve iletişim arasındaki ilişkiyi açıklar. Dil felsefesi 20. yüzyılın başından itibaren felsefenin ana alanı olmuştur. Felsefe tarihi boyunca çoğu filozof, dil ve dil problemleriyle ilgilenmiştir. Bu doğrultuda erken dönemlerden yirminci yüzyıla kadar dil hakkındaki temel görüşler, filozofların bakış açılarına göre yorumlanmıştır. Bu makale, (bazılarına göre) 20. yüzyılın en büyük filozoflarından biri olarak kabul edilen Wittgenstein'ın felsefedeki en canlı ve en zorlu çalışma alanlarından biri olan Wittgenstein'ın Tracatus Logico Philosophilus dönemi ve sonraki Felsefi Soruşturmalar adlı çalışmalarına önemli bir kılavuzluk yaparak 20'nci yüzyıl analitik felsefesinde önemli bir rol oynamıştır. Wittgenstein’ın kabul edilen iki felsefe dönemi bulunmaktadır – ilk dönem ve sonraki dönem. Öte yandan, eserlerinin zorluğundan dolayı çok az anlaşılmıştır. Bununla birlikte, daha çok Felsefi Soruşturmalar'da bilinen daha sonraki Wittgenstein'dır. Tractatus adlı eserde felsefi sorunlar dil mantığının yanlış anlaşılmasından kaynaklanır ve Wittgenstein bu eserde bu mantığın ne olduğunu göstermeye çalışır. Ancak Wittgenstein’ın daha sonraki çalışmalarında bu kaygıyı mantık ve dil ile sağlamaktadır. Wittgenstein dil oyunlarıyla, o dönemin mantıksal olguculuk açısından dil görüşüne karşı çıkar. Bu makale, Wittgenstein'ın çeşitli yaklaşımlarına tematik bir genel bakış sunarak, iki dönem arasındaki dil felsefesinin temelleri hakkında açıklayıcı bir bilgi vermeye çalışmaktadır.

Anahtar Kelimeler: