Görüntüleme
27
İndirme
1
Kemal Tahir’e dair eleştirel gerçekçilikle ilgili çözümlememiz, eleştirel gerçekçiliği postmodernizm yenilikçiliğiyle karşılaştırmakla yetinip, eleştirel ve toplumcu gerçekçilik arasındaki ilişkiyi ele almadıkça ister istemez eksik kalacaktır. Kuşkusuz, bu incelemede, toplumcu gerçekçiliğin bütün sorunlarını ele almamız mümkün değil¬dir. Bu yüzden, özellikle bu iki gerçekçilik türü üzerinde duracağız ve toplumcu gerçekçiliğin, sadece günümüzdeki eleştirel gerçekçiliğin geleceğiyle ilgili yanlarına değineceğiz. İlkin, eleştirel ve toplumcu gerçekçilikte perspektif sorununu ele alalım. Toplumcu gerçekçiliğin perspektifi, elbette ki, toplumculuğu kurma mücadelesidir. Bu perspektifin biçimi ve özü toplumsal gelişme düzeyine ve konuya göre değişecektir. Önemli olan nokta, eleştirel gerçekçilikte olduğu gibi sadece toplumculuğu benimsemekle yetinilmemesidir. Toplumculuk eleştirel gerçekçilik çerçevesi içinde de benimsenebilir. Fakat toplumculuğun açıkça onaylanması eleştirel gerçekçi edebiyat alanındaki başlıca örneklerin bir özelliği değildir. Üstelik böyle bir benimseme, bir bakıma soyut kalacaktır çünkü eleştirel gerçekçi bir yazarın toplumculuğu betimlemeye kalktığı durumlarda bile, bu betimleme ister istemez dışarıdan yapılmış bir betimleme olacaktır. Demek ki, aradaki önemli ayrım budur. Toplumcu gerçekçilik eleştirel gerçekçilikten yalnız somut bir toplumcu perspektife dayanmasıyla değil, aynı zamanda bu perspektifi toplumculuğu kurma yolunda çalışan güçleri içeriden betimlemesiyle de ayrılır.
Our analysis of the critical realism of Kemal Tahir will be enough to compare the critical realism with the postmodernism innovation, and the relationship between the critical and social realism will be missing, whether or not. Unfortunately, in this study, we are unable to address all the problems of social realism. Therefore, we will stand on these two kinds of realism in particular, and we will refer to the aspects of social realism, only about the future of today’s critical realism. Let’s first address the problem of perspective in critical and social realism. The perspective of social realism, of course, is the struggle to establish socialism. The form and essence of this perspective will vary according to the level of social development and the subject. The important thing is that it is not sufficient to only accept socialism, as it is in critical realism. Socialism can also be adopted within the framework of critical realism. But the clear acceptance of socialism is not a feature of the main examples in the field of critical realistic literature. Furthermore, such adoption will remain abstract in a way, because even in cases where a critical realistic writer tries to describe socialism, this image will be an image made from the outside, whether or not. That’s the main difference between them. Social realism is separated from critical realism not only by the basis of a concrete socialist perspective, but also by the imagery of the forces working on the way to establish this perspective.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
