Özet:

Toplumsal cinsiyete ilişkin kalıp rol ve beklentiler neredeyse her toplumda kadın veya erkek farketmeksizin bireylerin yaşamlarını etkileyerek onları birer kafes içerisine hapsetmektedir. Bu bağlamda ortaya çıkan toplumsal cinsiyet eşitliğine dair sorunlar özellikle kadınların aleyhine işleyerek erkek egemen sistemlerin yaratılmasıyla sonuçlanmaktadır. Baskı, sömürü ve ayrımcılığın asıl öznesi haline getirilen kadınlar, yalnızca özel alanla ve özel alandaki işlerle özdeşleştirilirken, erkeklerse kamusal alanın hakimi olarak kadınsı olan ve özel alanla ilişkilendirilen her türlü işten uzak durarak kendilerini soyutlamaktadır. Dolayısıyla Türkiye’yi de etkileyen COVID-19 salgınının yüzyıllardır süregelen cinsiyetçi iş bölümünde ne gibi değişikliklere yol açtığının veya böyle bir değişimin söz konusu olup olmadığının açığa çıkarılması önem arz etmektedir. Pandemi süreci, erkeklerin ev içi/özel alanı ciddi anlamda ilk kez deneyimledikleri bir süreç olması sebebiyle önemlidir. Süreç içerisinde kamusal alandan ve bu alandaki faaliyetlerden uzak kalan erkeklerin ev içi/özel alan deneyimleri, toplumsal cinsiyete ilişkin kalıp rol ve beklentilerle hegemonik erkeklik örüntülerinde herhangi bir değişim yaşanıp yaşanmadığının tespiti açısından değerlidir. Bu noktadan hareketle tasarlanan ve nitel araştırma yöntemleriyle gerçekleştirilen bu çalışmada; pandemi boyunca evde kalan erkeklerin evde kalma deneyimleri, özel alana uyum süreçleri, süreç içerisinde ev içi/özel alanda sürdürülen pratiklerin ve iş bölümünün ne derece cinsiyetçi olduğu ile kadınların bu süreçte yaşadıkları baskı ve şiddetin boyutu açığa çıkarılmaya çalışılacaktır.

Anahtar Kelimeler: