Özet:

Giriş ve Amaç: Diyabet, kronik ve dinamik süreçleri olan bir hastalıktır ve başlangıç noktasında hastanın mevcut durumu iyi bilinmesi gerekir. Bu çalışmada, diyabet polikliniğine başvuran hastaların ilk başvuru anındaki sosyodemografik, biyokimyasal ve antropometrik verileri ile birlikte, ilaç tedavisindeki modaliteler ve komplikasyon düzeylerinin incelenmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışmada tip1 DM, tip 2 DM, prediyabet ve gestasyonel DM tanısı konulan veya takipte olan toplam 3868 hastaya ait dosya geriye dönük olarak incelendi. Bulgular: Çalışmamızda DM tiplerine göre, en sık DM tip 2 saptandı. VKI tüm gruplar için DM tip 2 ve prediyabetik hastalarda daha yüksek düzeyde saptandı. VKI, tüm gruplarda ortalama 30 (15-83) kg/m², tip 2 DM’de 31 (16-83) kg/m²düzeyinde belirlendi. Tüm DM tiplerinde mikrovasküler komplikasyonlarda en fazla nöropati görülmekte(%15) iken, en az görülen retinopati (%2,9) idi. Tip 2 DM gruplarında mikrovasküler ve makrovasküler komplikasyonlar ile hipertansiyon ve koroner arter hastalığı varlığının diyabet süresi ile istatiksel olarak anlamlı olduğu saptandı. Tip 2 DM hastalarının, tedavide en yüksek oranda metformin ve sülfonilüre kombinasyonu (%36,4) kullandığı, en az kullanılanın ise tek başına uzun etkili insülin (%1,7) olduğu saptandı. Sonuç: Diyabet polikliniğine başvuran olguların ağırlıklı olarak kötü kontrollü kan şekeri olan diyabetik olgular olduğu, VKI’nın yüksek olduğu, en sık ek hastalığın hipertansiyon olduğu, en sık nöropati komplikasyonu saptandığı tespit edildi. Diyabet hastalığının tedavisinde sağlık yöneticilerinin diyabet merkezi ihtiyaçlarını değerlendirmeleri gerektiği, hekimlerin diyabet tedavisinin yanı sıra obezite tedavisine de önem vermeleri gerektiği, diyabet eğitim hemşireliğinin ve diyetisyen hizmetlerindeki eksikliğin giderilmesi ile sağlık hizmeti veren hekimlerin de istekli olması gerektiği düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler: