Özet:

1783 yılında Kırım’ın Rus işgali altına girmesi ile birlikte, Kırımlılar, başta Osmanlı ülkesi olmak üzere dünyanın pek çok yerine dağılarak, diasporada yaşamaya başlamıştır. Türkiye’de en yoğun nüfusla Eskişehir’e yerleşen Kırım Tatarları, yıllarca kendi içlerine kapalı yaşayarak, diasporik kimliklerini sürdürmüşlerdir. 1980 sonrasında göç çalışmaları, küresel ve yerel, kültürel kimlik, kültürel melezlik kavramları etrafında tartışılmaya başlamıştır. Bu açıdan Türkiye’de yaşayan diasporik toplulukların kültürel kimliklerini nasıl kurdukları ve bu kurgunun zamanın ruhuna nasıl uyumlandığını incelemek gereklidir. Ritüeller ve törenler, diasporik kimliği sürdürerek aidiyet yaratmada en önemli araçlardır. Bu araştırma, Kırım Tatarları’nın düğünleri örneğinde, bu topluluğun toplumsal hayatının nasıl değiştiğini, 1945-2010 yıllarını temel alarak değerlendirme amacını taşımaktadır. Araştırmada 45- 81 yaş arasındaki 25 kişi ile derinlemesine görüşmeler yapılmıştır. Görüşmelerin analizi sonucunda, düğün törenleri 1945-1970, 1970-1985 ve 1985-2014 yılları temel alınarak incelenmiştir.

Anahtar Kelimeler: