Özet:

Modernizmle birlikte yerleşen kurallar ve kurumlar hiyerarşisi, birey üzerindeki etkisini iyiden iyiye hissettirdikten sonra, onun bu ciddiyetini aşındırmak amacı ile yeni bir olgu ortaya çıkar. Modernizme dayalı yaptırımların insanları kaosa sürüklediğini, savaşlara neden olduğunu ileri süren postmodernizm çeşitli bilim alanlarına nüfuz ederek kendi egemenlik alanını oluşturmaya çalışır. Bunu, edebi metinlerin kalıplarını ve ölçütlerini ortadan kaldırmak suretiyle edebiyatta da gerçekleştirir. Söz konusu bir yaklaşımla postmodernizmden nasibini alan roman, izlek ve dil bağlamında alışılmadık bir görüntü çizmeye başlar. Olayın merkezde olduğu romanlar yerine, iç içe geçmiş metin türlerinin kişiler üzerinde odaklandığı anlatılar gelişir. Bu metinlerin örneklerinden biri kabul edebileceğimiz ‘İsa’nın Güncesi’ de çeşitli postmodern işaretleri barındırır. Mekanikleşen ve içsel iradeden soyutlanan bireyin dayatmalara boyun eğmesi postmodernizmin karşı çıktığı temel noktadır. Bu bağlamda roman başkişisinin kendi içselliğinde yaşamasına izin vermeyen modernizm, yazar tarafından ironik bir dille eleştirilir. Melih Cevdet Anday, içinde bulunduğu topluma ayak uyduramayan kişinin yaşadığı sıkıntıları anlatmakla yetinmez. Aynı zamanda sanal gerçekliği anıştıran bir saçma duygusunu da romanın merkezine yerleştirir.

Anahtar Kelimeler: