Abstract:

Hindistan tarih boyunca farklı ülke ve toplulukların akınlarına uğramıştır; ancak buraya en çok tesir eden topluluk Türklerdir. Hindistan’da Türk gücü; Kuşanlar, Turişkalar, kuzey batı Hindistan’ı ele geçiren Sebük Tigin ve komutası, Gazneli Mahmud’un Hindistan seferleri, Gurlular, Delhi’de kurulan ilk Türk Sultanlığı ve Babür İmparatorluğu ile yaygınlaşmıştır. O coğrafyada Türkler sarayda ve kendi aralarında Türkçe konuşurken devletin resmi dili olarak Farsçayı seçmişlerdir. Gerek Türk yöneticilerin Farsçaya ve sanatın pek çok dalına duydukları kişisel ilgileri gerekse sanatçıların İran’da liderler tarafından yeterli destek ve takdir görmemeleri Hindistan’ı cazibe merkezi haline getirir. Sanatçıların çalışmalarına devam etmek üzere aldıkları davet neticesinde Hindistan’a yapılan göçler Farsça eserlerin orada sayıca artmasına sebep olmuştur. Özellikle destanların mistik içerikli konuları ve İslami düşüncelerin kaleme alınmasının yanı sıra tarih yazıcılığı da Hint alt kıtasında öne çıkmıştır. Hindistan’da tarih yazıcılığı, Türklerin Hindistan’a gelmesinden sonra tarihi olayların daha çok Farsça yazılmasıyla 13. yüzyılda belirmeye başlanmıştır. Tarih yazıcılığı, bu coğrafyada Müslüman kesimin zaman içinde çok sayıda tarihi eseri yazması ile gelişmiştir. Tarih yazıcılığında çalışmalar Farsça ve Arapça olmak üzere iki dilde yapılmıştır. Dolayısıyla Farsça yazılan tarihi kaynaklar, Farsçanın o topraklarda gelişmesine ve yaygınlaşmasına neden olmuştur. Çalışmamızda Hindistan ve Türk tarihi açısından önemli bulunan eserler ve yazarları hakkında bilgilendirmede bulunulmuştur. Bu çalışmada ortaçağ Hindistan tarihi alanında yapılan Farsça çalışmaların bibliyografik çalışmalar hakkında bilgi vermek amaçlanmıştır.

Keywords: