Özet:

Bu makale Roland Barthes tarafından 1967 yılında öne sürülen “Yazarın Ölümü” kuramının İngiliz yazar, akademisyen, eleştirmen, biyografi ve roman yazarı Malcolm Bradbury tarafından yazılan ve 2000 yılında yayınlanan To the Hermitage’taki yansımaları üzerine yoğunlaşmaktadır. Anlatıcı ve başkaraktere kendi bazı özelliklerini yüklemesi ve daha önemlisi Fransız filozof ve yazar Denis Diderot’nun Kaderci Jacques ve Efendisi ve Rameau’nun Yeğeni gibi eserlerinden özellikle biçem açısından etkilenerek To the Hermitage’ta kullandığı araya girmeler, arasözler, yorumlar ve açıklamalar gibi üstkurgusal unsurlar, Bradbury’nin Barthes’ın kuramını çürütmeyi amaçladığı izlenimi uyandırmasına rağmen, romanın dikkatli okunması ya da biçem açısından incelenmesi Bradbury’nin aslında bu kuramı desteklediği, fakat sıradışı yöntem ya da yollar kullanarak bunu yaptığı ya da bu kurama, önde gelen kişiliklerin ölüm sonrası “deneyimleri” ya da maceraları: cenaze törenleri, mezarlarından çıkarılmaları, ve eserlerinin özellikle ölümlerinden sonraki sanatsal ya da edebi maceraları, yani metinlerarasılığı kapsayan “Postmortemism” adlı kendi kuramı ile, yeni unsurlar veya özellikler eklemek istediği gerçeğini ortaya çıkarır. Farklı bir açıdan değerlendirildiğinde, ilk bakışta Barthes’ın kuramına karşı bir kuram olarak düşünülebilecek bu yepyeni kuramı ile Bradbury, aslında edebiyattaki dönemler için “Yazarın Ölümünden Önceki Dönem”, “Yazarın Ölümü Dönemi”, ve “Postmortemism Dönemi”, yani “Yazarın Ölümünden Sonraki Dönem” ya da “Post-postmodernism” gibi farklı bir ayrım sunmayı, böylece 1967’den sonraki döneme dikkat çekmeyi istemektedir.

Anahtar Kelimeler: