Özet:

Eğitim, kişinin fiziki ve manevi ihtiyaçlarını birlikte ele alarak geliştirmek ve karşılamakla görevlidir. Doğumdan önce başlayıp, ailede temellenen ve okulda şekillenen, hayat boyu devam eden bir süreçtir. Çocuklarda sağlıklı bir din anlayışının oluşması öncelikle ailenin yaşantısı, davranışı ve sevgisi ile mümkün olabilmektedir. Sevgi, çocukları Allah inancına yaklaştıran bir unsurdur ve zamanında kazandırılması gereken bir özelliktir. Sevginin hâkim olduğu bir ailede yetişen çocuğun yetişkinlik döneminde her bakımdan başarılı, sosyal ve din ile barışık olduğu gözlemlenmiştir. Eğer çocuklarımız bir davranışı zamanında kazanamaz iseler, ömür boyu problemler yaşayabilecek, hatta din karşıtı tutum takınabileceklerdir. Ailede, okulda ve çevrede kullanılan dil de çok önemlidir. İnancın oluşması ve gelişmesinde din dili’nin, hikâye ve kıssa’ların önemli bir yerinin olduğu bilinmektedir. Dini konuların anlatılmasında hikâye ve masal tekniğinin ciddi katkıları olabilmektedir. Bizim öncelikle yapmamız gereken iş, sevgiyi uygulayarak öğretmek ve kullandığımız din dili’ni çocukların gelişim özelliklerini göz önünde bulundurarak düzenlemek, kullandığımız kavram ve kelimelerin doğru anlaşılması ve şema’landırılmasına yardımcı olmaktır. Dini ve milli kültürümüzde bu konular için kullanabileceğimiz yeterince materyal mevcuttur. Çocukların din eğitimi konusunda en önemli konu, yetişkinlerin söz ve davranışlarının birbiri ile uyumlu ve örnek alınabilecek nitelikte olmasıdır. Çocuklar için yapılacak bütün faaliyetlerde olaylara “çocuk gözü” ile bakabilmek ve dini “çocuğun dini” olarak sunabilmek, anlayabilecekleri bir “din dili” kullanmak işimizi hayli kolaylaştıracaktır.

Anahtar Kelimeler: