Özet:

Politik realizm, politik ilişkileri açıklamayı, modellemeyi, politik meselelere ilişkin tavsiye vermeyi amaçlayan ve gücü politik eylemlerin temel açıklama nedeni olarak merkeze koyan bir politika felsefesi teorisidir. Politik realizm düşüncesi, özü itibariyle, doğru olduğu kabul edilen moral-politik ilkeleri eleştirmekte ve idealist temelli politik teorilere bir karşı-akım olarak konumlanmış politik bir teoriyi temsil etmektedir. Uzun bir geçmişi sahip bu akımın ilk izlerinin Thucydides’in Pelopenez Savaşı adlı eserinde bulunabileceğini söylenmekle beraber, özellikle Machiavelli, Hobbes, Rousseau, Spinoza ve bazı Marxist teorisyenler tarafından konu edinilmiştir. Politikayı politik gerçekliği merkeze alarak düşünmek, ütopyacı düşünme tarzının bir reddi, politik erdemleri ahlaki erdemlerden ayırmak ve ahlaktan ve dinden kaynaklanmayan, otonom normlara bağlı bir eylem alanı olarak politikayı düşünmek olarak ele alındığında, politik realizmin başlangıç noktasında Machiavelli’yi görmekteyiz. Machiavelli, politikanın, moral, dinsel ve spekülatif olanla her türlü ilişkisini koparıp, bütünüyle tarihsel-empirik gerçeklikten hareketle dünyevi bir düzlemde ele alınmasını önermektedir. Ayrıca, Machiavelli’nin politikaya realist yaklaşımı ve politik düşünceye otonomi kazandırma yönünde yaptığı girişim ile birlikte, onun, politikayı değerler alanına ait bir konu olmaktan çıkarmak istediği de söylenebilir. Kısaca Machiavelli, politikanın dünyevi değil dinsel bir renge sahip olduğu Ortaçağ kültürünü aşmak istemiş, toplumsal yaşamı din-dışı, dünyevi ilkelerden hareketle kavramaya ve açıklamaya çalışmış ve böylelikle, politikayı moral ya da dinsel olanın belirleniminden kurtarmayı amaçlamıştır.

Anahtar Kelimeler: