Özet:

Türk şiirinde İkinci Yeni olarak adlandırılan şairler kuşağından olan Ülkü Tamer, bu kuşağın dil, imge, kapalılık gibi özelliklerini taşıyan şiirler kaleme almıştır. Bununla birlikte Ülkü Tamer şiiri başlangıçtan itibaren tamamen kendine ait bir imge yapısı, dil kullanımındaki yalınlık, Batılı ve yerli olana giden bir şiir duyarlılığına sahip olması, şiiri besleyen kaynakların çeşitliliği bakımından da özgün bir yer edinmiştir. Tamer’in şiir serüveni aynı zamanda şairin bireysel dil kullanımındaki zenginliği de göstermektedir. Dil kullanımındaki özgünlük Ülkü Tamer’i döneminin yetkin şairlerinden kılmaktadır. Şairin toplam yedi kitaptan oluşan kitabı Yanardağın Üstündeki Kuş’ta yer alan toplu şiirlerinde-son kitabı dışarıda bırakılmak kaydıyla- ironiyi öncelediği görülmektedir. Şiirde ironi, dilsel bir imkân olarak bir eserin niteliğini göstermesi açısından değerli bulunmuştur. Kuşağı içerisinde ironiye yoğun bir şekilde yer verdiği görülen Ülkü Tamer’in bir teknik olarak ironiyi kullanıyor oluşu ele aldığı temalara yaklaşımını ortaya koyduğu gibi şiir dili kullanımı hakkında da önemli ipuçları içermektedir. Bu makalede kapsamlı ve geniş bir değerlendirmeye girmeden bir teknik olarak ironinin şiir dilindeki işlevi, Ülkü Tamer’in şiirlerinde görülen ironinin oluşumu, hangi noktalarda şairin ironiye müracaat ettiği meselesi üzerinde durulmuştur. Bu çalışmada şairin kitapları bir bütün halinde ele alınmış, şiir kitaplarından değil şiirlerden ve ironinin şiirdeki işlevinden hareketle değerlendirmelerde bulunulmuştur.

Anahtar Kelimeler: