Özet:

Dış dünyanın kuşatılmışlığından kurtulmaya çalışan insanoğlu, sanat ile bu sınırlandırılmışlığın duvarlarını yıkmak ister. Normal bir insanın algısından daha yüksek bir algıya sahip olan sanatçı, içinde konumlandırdığı “öte düzen aşkınlığı” ile sürekli ve dayanılmaz bir çekiliş cazibesine insanlığı davet eder. Şiir, türünün sağladığı imkân dâhilinde yaşama tutunmuş/ sarılmış insanın varoluşsal kaygısını sözcüklere yüklediği derin anlamlarla bizlere açar ve damıtılmışlığın içerisinde hep “devrini ve değişmez insan gerçeğini” barındırır. Şiir türünün sağladığı bu sıkıştırma, minimal düzeyde olduğundan; geniş anlam çıkarımları sadece simgesel düzeyde olacaktır. Ahmet Haşim’in şiirleri, yaratıcı bir duyarlılıkla işlenen, geniş anlam katmanlarına olanak tanıyan, daha çok simgesel okumaların yoğunlukta olduğu eserlerdir. Yaratıcı dokunuşlarıyla ördüğü sanat yaşamını, “Yollar” adlı şiirinde Türk edebiyatında sıkça işlenen konulardan olan “öte düzen” izleği ile kurmuştur. Tevfik Fikret’in “Süha ve Pervin” ve “Ömr-i Muhayyel”, yine Ahmet Haşim’in “O Belde” şiiri hep aynı izlek çerçevesinde kurgulanmıştır. Ahmet Haşim’in “Yollar” adlı şiirinde derinlemesine bir yol metaforu işlenir. Şiirdeki yol metaforu yatay boyutuyla düş dünyasına, dikey boyutuyla ise insanın kendi içine yaptığı yolculuğu simgeler. Bu çalışmada, dünyanın tekdüzeliğinden sıkılan bireylerin an’a izdüşümü olarak karşımıza çıkan Ahmet Haşim’in bilinç ve/ya bilinçaltı sirkülâsyonlarıyla bezediği “Yollar” adlı şiiri, göstergebilim ve psikanalitik yöntemlerle çözümlenecektir.

Anahtar Kelimeler: