Özet:

Refik Halit Karay (1888-1965) Türk hikâyeciliğinde oldukça önemli bir yere sahiptir. Yazar bu önemi, Anadolu insanının psikolojisini, yaşayışını ve hayat karşısındaki duruşunu, tüm bunlarla birlikte Anadolu coğrafyasının imkân ve imkânsızlıklarını hikâyelerinde etkili bir gözlem gücü ile işlemiş olmasıyla kazanmıştır. Sürgün yılları (1913-1918) sırasında gezdiği Sinop, Çorum, Ankara ve Bilecik’te tanıdığı coğrafyayı ve bu coğrafyanın insanlarını “Memleket Hikâyeleri” adlı eserinde derinlemesine yansıtmış, Türk hikâyeciliğini İstanbul dışına çıkarma konusundaki öncülerden biri olmuştur. Yazar, o yıllara kadar birkaç hikâyenin dışında hikâyeciliğimizde yeteri kadar yer bulamayan Anadolu’yu, farklı bir soluk ve bakış açısının yanı sıra özgün bir üslûp ve sade bir Türkçe ile hikâyelerine taşımıştır. Bu çalışmanın amacı, sözünü ettiğimiz “Memleket Hikâyeleri” adlı eserin içerisinde yer alan ve yazarın edebî anlayışını önemli ölçüde karakterize eden Yatık Emine adlı hikâyeyi, “Hikâyenin Muhtevası”, “Hikâyenin Yapısı” ve “Hikâyenin Dili, Anlatım Tarzları ve Üslûbu” olmak üzere üç ana başlık altında incelemektir.

Anahtar Kelimeler: