Abstract:

Sait Faik, hem geleneksel Türk hikâyesini modernist bir çizgiye taşıması hem de kendinden sonraki yazarları etkilemesi açısından Cumhuriyet dönemi Türk hikâyeciliğinin önemli isimlerinden birisidir. Onun 1936 yılında yayımlanan Semaver adlı kitabıyla başlayan yazarlık çizgisi, 1954 yılında yayımlanan “Alemdağ’da Var Bir Yılan” adlı kitabıyla farklı bir hikâye anlayışına evrilir. Yazarın ölümünden önce yayımlanan bu son kitabı ile ölümünden sonra “Az Şekerli”de yayımlanan diğer son hikâyelerinde ortaya koyduğu değişimler Türk edebiyatında önemli bir dönüm noktasını işaret eder. Pek çok araştırmacı ve eleştirmen Sait Faik’in son hikâyelerini dikkate alarak onun bu hikâyeleriyle gerçeküstücüğe yöneldiğini iddia etmiştir. Bu çalışmada bu metinlerin doğrudan gerçeküstücülük bağlamında değerlendirilemeyeceği öne sürülmektedir. Hikâyelerde görülen bazı gerçeküstü ögelerin kullanılma nedenleri ile hikâyelerdeki yeniliklerin sonraki kuşaklara etkileri üzerinde durulmaktadır. Sait Faik’in söz konusu metinlerinin gerek temada gerekse dil ve anlatımda modernist bir hikâye anlayışına doğru ilerlediği, bu değişimlerle özellikle 1950 sonrasındaki yazarları derinden etkilediği söylenebilir. Bu makalede Sait Faik’in son dönem hikâyeleri incelenerek, onun son dönem metinlerinde gözlemlenen farklı eğilimler ele alınmakta, bu yönelişlerin modernist edebiyatla olan ilişkisi sorgulanmaktadır. Ayrıca Sait Faik’in son hikâyelerinde görülen ve kendinden sonraki kuşakları etkileyen tematik ve yapısal değişimler tespit edilmeye çalışılmaktadır.

Keywords: