Abstract:

Neo-liberalizmin yaygınlaşmasına paralel olarak kamu yönetiminde yerelleşme politikaları, merkezi yönetim ile yerel yönetimler arasındaki yetki ve kaynak paylaşımını ikinciler lehine geliştirmiştir. Daha fazla yetki ve kaynak kullanma olanağına kavuşan yerel yönetimler, bu fırsatı öncelikle karar süreçlerini gözden geçirerek, yeniden biçimlendirerek, etkili ve verimli hale getirerek değerlendirebilirler. Büyükşehir tecrübesini 1984 yılından beri kayda değer biçimde geliştiren Türkiye, yeni büyükşehir kanunu ile birlikte (İstanbul ve Kocaeli hariç) yeni bir duruma adım atmış ve il sınırını büyükşehir sınırı kabul ederek ölçek genişletmesine gitmiştir. Ölçeğin genişlemesiyle birlikte, büyükşehir belediyelerinin hizmet yükleri ve yetkileri artmış, hükmettikleri kaynaklar genişlemiş ve hizmetlerini talep eden hemşerilerin sayısında bir genişleme olmuştur. Büyükşehir yönetimiyle ilgili bu önemli değişiklikler, onların yönetimini ve özellikle karar alma anlayış ve uygulamasını yeniden ele almayı gerekli kılmıştır. Bu araştırmada; 6360 sayılı yasa ile yeni büyükşehir olan Hatay Büyükşehir Belediyesinde karar alma süreçlerindeki sorunların ortaya çıkarılması ve demokratik yönetimin temel ilkesi olan “halkın karar alma süreçlerine katılımı” olanakları ile karar alma sürecinde hemşerilerin görüş ve önerilerinin önemsenme düzeyi ölçülmektedir. Araştırmada çoktan seçmeli cevap formları ile yüz yüze anket, gözlem ve literatür tarama yöntemleri uygulanmıştır. Araştırma bulgularının bir kısmı şu şekildedir: Hatay’da Büyükşehir Belediyesinde halkın karar alma sürecine katılım derecesi ve alınan kararlardan haberdar olma düzeyi düşüktür. Karar süreçlerinin etkinlik ve verimliliğini artırmak adına halk ile yeterli düzeyde etkileşim halinde bulunulmamaktadır. Büyükşehir Belediye Başkanı kısmen halkla iç içedir. Nihayet karar organı olan il genel meclisi üyeleri ankete katılan büyük çoğunluk tarafından tanınmamaktadır. Bu bulgular, Hatay Büyükşehir Belediyesinde karar alma süreçlerinde etkinlik ve verimlilik için temel unsur olan “doğru işleri doğru yöntemle yapma” ilkesinin altyapısının oluşturulamadığını ve demokratik yönetimin temel ilkesi olan “katılımcılık” için de halkın görüş ve önerilerinin yeterli düzeyde dikkate almadığını göstermektedir.

Keywords: