Özet:

Klasik Türk şiiri geleneğinin eleştirilen yönlerinden; sürekli tekrar eden imgeler, her tarafı birbirine cevap veren kapalı bir âlem oluşu, sınırlı semantik alanı ve geleneğin belirlediği sınırlı bir alanda gelişen şiir anlayışı esas itibariyle iki açıdan üzerinde tekrar düşünülmesi gereken bir durumdur: İlki, böyle sınırlı ve sürekli yinelemelerin olduğu bir alanda şairlerin özgünlüğü nasıl yakaladığı; ikincisi, daha önemlisi, bu durumun şair ile okuyucu/dinleyici arasındaki iletişimde etkisi olup olmadığıdır. Klasik Türk şiirindeki bu sınırlılık, aynîlikler, tekrarlar belli bir gönderge alanı ve sınırları belli bir semantik alan oluşturmuştur. Bu durum ise şâir ile –bu alana hâkim- okuyucu arasındaki iletişimi kolaylaştırıcı bir etkiye sahip olduğu söylenebilir. Dolayısıyla bu şiir geleneğinde, şairin oluşturduğu çağrışım alanında mananın izini sürmek, onun kastını bulmak, gizlediği duyguya ortak olmak, bu manada “duygu birliği” sağlamak" daha kolaydır, denilebilir.

Anahtar Kelimeler: