Özet:

Türk edebiyatında Tanzimat ikinci nesil ile Servet-i Fünûn arasındaki dönem “Ara Nesil” olarak isimlendirilir. Kendilerinden önceki neslin izlerini taşımakla birlikte sonraki kuşağın da sanat anlayışlarının hazırlayıcısı olmak gibi özelliklere sahip bu sanatçılar arasında Muallim Nâci’ye yakınlığı ile bilinen isimlerden biri Abdülkerim Sabit’tir (1863-1913). Şiirlerinin yayımlandığı dönemde hem eski hem de yeni şiir anlayışına uygun eserler veren şair, çıkardığı İmdâdü’l Midâd mecmuası aracılığıyla basın çevresinde de tanınan bir isimdir. Öte yandan devletin önemli kademelerinde görev yapmış, baş şehbenderliğe kadar yükselmiş bir bürokrat olarak bilinen Abdülkerim Sabit, 1880’li yılların ilk yarısında çeşitli gazete ve dergilerde yayımladığı şiirlerinin çoğunu Sabah-ı İnşirah (1884) adlı kitapta bir araya getirmiştir. İzinden gittiği Muallim Nâci gibi, Abdülkerim Sabit de batılı anlamda yenileşen Türk şiiri ile divan şiirinin sentezine ulaşmaya çabalayan ve bu doğrultuda yazan sentezci bir şair olarak öne çıkar. Sabah-ı İnşirah’ta yer alan şiirlerinde hem geleneksel form ve mazmunlar hem de yeni biçim denemeleri ve içerik unsurları ile karşılaşılır. Bu çalışmada ismi hemen her kaynakta ara nesil şairleri arasında yer alan Abdülkerim Sabit’in yaşamı, sanat telakkisi ve şiirleri üzerine analitik bir değerlendirme yapılmaya çalışılmaktadır.

Anahtar Kelimeler: