Özet:

Eski Oğuz Türkçesi, XI. yüzyılda teşekkül etmeye başlayan, genel kabule göre XV. yüzyılda gelişimini tamamlayan Orta Türkçe devresinin tarihî şiveleri arasında apayrı bir yeri olan şivedir. Bu şive, bugün kullanmakta olduğumuz Standart Türkiye Türkçesine her yönüyle kaynaklık teşkil eder. Bu sebeptendir ki, bugün Standart Türkiye Türkçesinde fonetik, morfolojik, sentaktik ve semantik alanda karşılaştığımız pek çok soru ve sorunların aydınlatılmasında, hareket noktamız ilkin Eski Oğuz Türkçesi dönemine ait eser/ler olmalıdır. Bu makalede, ilkin anlamlı bir birimin içeriğinin daha dar bir kapsama geçmesi diye bilinen ve anlam daralmasının bir alt başlığı olarak kabul edilen özelleşme (~Alm. Spezialisierung, Pezialisierung, Fr. Spécialisation, İng. Specialisation, Rus. ?????????????) teriminin anlam bilimi eksenindeki yeri teorik olarak ele alınmıştır. Sonra, özelleşme yoluyla anlam boyutu daralan kelimeler, Eski Oğuz Türkçesinden günümüz Türkiye Türkçesine kadar taranılan eserlerdeki tanıklamalarından hareketle verilmiştir.

Anahtar Kelimeler: