Abstract:

Hicrî VI. asır âlimlerinden Bed’ü’l-Emâlî isimli eseriyle meşhur olan Ali b. Osman el-Ûşî (ö. 575/1179) kelam ve fıkıh ilimlerinin yanı sıra hadis ilminde de eser bırakmış döneminin önemli âlimlerinden birisidir. Ûşî’nin hadis ilmine dair günümüze ulaşanönemli eseri Nisâbü’l-Ahbâr’ıdır. Onun hadise dair pek bilinmeyen ve şu ana kadar neşredilmeyen diğer bir eseri ise aynı zamanda Nisâbü’l-Ahbâr’ın kaynaklarından Enes b. Mâlik’in Hz. Peygamber’den rivâyetlerinin yer aldığı Müsnedü Enes isimli eseridir. Müsnedü Enes, aslında hicrî III. asırda tedavülde olan ve Nüshatü Sem’ân olarak bilinen eserdir. Sem’ân Nüshası, hadis âlimleri tarafından uydurma olarak nitelendirilen bir nüshadır. Ûşî, bu eserin rivâyet hakkını hocasından alarak ve eseri bölümlere ayırarak rivâyet etmiştir. Çalışmamızda Süleymaniye Kütüphanesi’nde yazma halinde bulunan bu eserin Ûşî’ye aidiyeti, Nisâbü’l-Ahbâr ile mukayesesi, eserin kayıp ya da yazmada yer verilmeyen hadislerinin tespiti, bölümleri, hadislerinin sayısı gibi çeşitli yönleri üzerinde durulmakta, eserin değerlendirilmesi yapılmaktadır.

Keywords: