Özet:

Her daim aile reisi, evin direği ve karar mercileri olarak kabul edilen erkeklerle olan ilişkileri açısından tanımlanan kadınlar, zulmün ve baskının birincil mağdurları olmuşlardır. Erkek egosunu beslemek zorunda olduklarına inandırıldıkları için, ‘pasif, talep etmeyen ve razı olan’ ikincil statüyü benimsemişler ve zamanla özlerini inkâr ederek talepsizliklerini içselleştirmişlerdir. Hiç şüphesiz ki, fallosentrik ataerkil yapı ve onun egemen ideolojilerinden kaynaklanan bu durumlar, kadınları eril yaptırım ve buyruklarına göre oluşturulan ‘ataerkil çıkmazlar’ la karşı karşıya bırakmaktadır. Kadınlar bu eril ideolojilerce değerlendirildikleri ve tanımlandıkları sürece, ister farklılık ister benzerlik talep etsinler, kaybetmeye mahkûmdurlar. Bu bağlamda, yaşadıkları ataerkil toplumlarda ‘kadın’ ve ‘kadın yazar’ olmanın maddi ve manevi zorluklarını deneyimlemek zorunda kalan iki yazar, Virginia Woof ve Erendiz Atasü, bu ataerkil çıkmazlarda sıkışıp kalmışlar; yaratıcı yazarlıkları, erkek egemen ve cinsiyetçi kadın rolleri tarafından sınırlandırıldığı için beden ve bilinç bütünlüklerini kaybetmişlerdir. Bu gerçekler göz önünde bulundurularak, bu çalışma, Virginia Woolf ve Erendiz Atasü’nün erkek-egemen ideolojilerce oluşturulmuş ataerkil çıkmazları nasıl yeniden yapılandırdıkları ve bu süreçte ‘eril zihin-dişil bedeni’ kapsayan ‘bütünlüğe’ nasıl eriştiklerini incelemeyi amaçlamaktadır.

Anahtar Kelimeler: