Özet:

Gerçeklik, olgunun kavrama uygunluğudur. Bütündür. Bütünü oluşturan özdür ki, momentlerin organik birliğinin bütünlüğüdür. Bu birliğin momentlerinin belirlenimleri olumsuz ve bu nedenle, yalnızca düşünsel kiptedirler. Gerçeklik nesne olarak bu halde iken; onu elde etmek için dilin yöntemi olan “yargı”, gerçekliği bir çırpıda ele geçirme yeteneğini taşımaz, gerçekliğin her momentini parça, parça bölerek anlar ki; bu ise gerçeğin yapısı ile çelişiktir. Yargının ve gerçekliklerin bu niteliklerinin bilinişi, gerçeği elde etme olanağının önünü açar. Her yargının bir yarma (bölme-parçalama) olduğunun bilinci, gerçeklik karşısında ondan beklentimizi doğru boyutlara çeker. Böylece ilişkimizin doğru doğasını elde etmiş oluruz. Dilin etimolojisinin bilinmesi gerçeğin elde edilmesinde ayrı bir kolaylık sağlar. Bazı sözcükler, kavramın karşıtlıklarını içkin olarak taşır ve gerçekliğin yapısının apaçık dışa vururlar. Böylece gerçekliğin kurgul (spekülative) karakterini bize gösterirler. Türkçede “yargı” sözcüğü bu özellikleri taşır ve dilin derinliğinin bir örneğini gösterir.

Anahtar Kelimeler: