Abstract:

Türkiye’de kırdan kente göç 1950’lerde başlamış ve 2000’li yıllara kadar devam etmiştir. Kentleşme süreci boyunca nüfusun büyük kesimi Batı Anadolu ve Marmara bölgesindeki metropollere yığılmıştır. Ulaşım imkânlarının gelişmiş olması ile iş sahalarının bu bölgelerde yoğunlaşmış olması göçün yönünü etkilemiştir. Bölgeye göç etmiş olan yığınlar kentte karşılaştıkları kültür ile kentteki insan ilişkilerinin kırsal kesimdekine göre farklı olduğunu görmüşlerdir. Buna ek olarak kente taşımış oldukları kendi kültürlerini de korumuş, kentte niteliğini başkalaştırarak devam ettirmişlerdir. Çalışmamızda küresel kent toplumuna kırsal kesimden iç göç yoluyla gelen insanların kente uyum süreçleri ile kentte kendi yerel kültürlerini ne ölçüde koruyarak yaşatabildikleri incelenmiştir. Kendi yerel kültürleri ile sahip oldukları yerel kimliklerine kıyasla oldukça baskın olan modern kent kültürüne uyum sağlayabilme durumları araştırılmıştır. Konuya ekonomik yönden bakıldığında ise, gelir durumları yaşadıkları bölgenin ortalamasının altında kalan bu grubun kent hayatıyla ilgili beklentileri ve kentin kendilerine sunmakta olduğu imkânlardan yararlanabilme çabaları değerlendirilmektedir. Araş- tırmada bu kişilerin yetişkinleri ile çocuklarının başta yerel dilleri olmak üzere sahip oldukları yerel kültürel değerleri küresel değerler karşısında ne ölçüde koruyabildikleri ve sürdürebildikleri incelenmektedir.

Keywords: