Abstract:

Taşra teması, modern edebiyatta kendine dönük bir çerçeve içinde daha çok savunma mekanizması gibi algılanmıştır. İç göç sebebiyle taşra, şehre taşınırken geride kalan ve değişmeyen bir yer olarak düşünülmüştür. Ancak taşra da değişime uğramaya başlamış ve yeni bir algı içine oturmuştur. Türk öykücülüğünde taşra temasının yeni yazarlarda nasıl bir perspektif taşıdığını tespit ve çözümleme amacındaki bu yazıda, Mahir Ünsal Eriş’in Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde, İsmail Özen’in Günler Ne Kadar Kısaldı, Mustafa Çiftçi’nin Bozkırda Altmışaltı adlı kitapları değerlendirilmiştir. Yeni öykücülerin taşrayı çocukluk ve ergenlik yıllarının saflığı içinde anlatması ile bugünün perspektifinde onda eski yaşantılarını bulamaması bu öykülerin esasını oluşturmaktadır. Taşranın yeni kalemlerde mekân ve ses imajları etrafında erken nostaljiye dönüştüğü görülmektedir.

Keywords: