Abstract:

Necip Fazıl, Yakın Dönem Türk Tarihini değerlendirirken, aşırı Batı hayranlığı, Türk’ün ruh kökünden ve tabiatıyla İslâmdan uzaklaşma, ihtilal, ordu gibi kavramları kullanmıştır. Olaylara yaklaşımını, durduğu çizginin yanı sıra ferdi ilişkileri de belirleyebilmiştir. O’na göre, Türk Tarihinde Tanzimat, doğu ve batı arasındaki muhasebe ve murakabeye girişmediği, batıyı yüzeysel manada aldığı için ideal getirici değil, ideal götürücü olmuş ve Türk’ün ruh köküne zarar vermiştir.  Necip Fazıl, ihtilâli, bir bünyenin kendi içinde kendi öz nizamını sarsıcı ve yeni bir nizama yol arayıcı bir hareket olarak tanımlamış, vasıtalık ettiği gayeye göre kıymetlendirmiştir. Ordu, dışarıya başka milletlere doğru ve dışarıdan geleceklere karşı milletin dimağ emrindeki yumruğudur. Türk tarihinde, ordu muvazeneyi bildikçe şevket ve şehamet artmış, muvazene bozuldukça, alçalma ve çürüme derinleşmiştir. Necip Fazıl, gerek Cumhuriyet öncesi gerek Cumhuriyet dönemi gelişmelerini yukarıdaki kavramlar ışığında tahlil ederek değerlendirmiştir. Ruh ikilemi ve bohem hayatından, İslami bir hayat anlayışına dönüşünün ardından, olay ve kişilerin muhasebesini İslam algısı çerçevesinde yapmıştır. O’na göre, İslâm, Türkiye’nin ve doğunun kurtuluşu için yegâne vasıtadır. Yakın dönem Türk Tarihinde, ilerleme, hep Batılılaşmada görülmüş, meselelerin özü değil, kabuğu ile uğraşılmıştır. Çalışma, Necip Fazıl’ın Yakın Dönem Türk Tarihine bakışını, bu çerçevede kullandığı temel kavram, olay ve kişileri incelemeyi amaçlamaktadır. 

Keywords: