Citation Number
6
Views
125
Downloands
52
Bu makalede, AKP siyasetinin 2002-2010 dönemini – bu dönemi karakterize eden hâkim siyasi yönelimleri – “iktidarda popülizm” terimi altında ele almayı öneriyorum. Bu terim popülizm literatüründe, genellikle, muhalefetteyken popülist olarak görülen bir siyasal aktörün iktidara geldikten sonra sergilediği bir dizi siyasal tutuma atıfla kullanılmaktadır. Başka bir ifadeyle, bu terimden genelde anlaşılan şey, özgül bir siyasal fenomen değil, tersine, muhalefetteki popülist söylemin iktidar döneminde de “devam” ettiği siyasal durumlar. Bu yaklaşımdan farklı olarak, bu makalede iktidarda popülizmi, esas olarak, bir siyasal yönetimin eşdeğerlik mantığının farklılık mantığına baskın olduğu bir tarzda siyasal iktidarını devlet aygıtında yerleştirme doğrultusunda uygulamaya koyduğu siyasal pratiklere atıf yapan özgül bir siyasal fenomen olarak kavramlaştırmayı öneriyorum. Bu yönüyle, iktidarda popülizmin, Ernesto Laclau’nun metninde popülizm teriminin atıf yaptığı iki ana durumun (popülist muhalefet ve popülist kopuş) ikisinden de farklı bir siyasal durum oluşturduğunu öne sürüyorum. Makalede kuramsal olarak Laclau’nun biçimsel popülizm kavramına bağlı kalınırken; iktidarda popülizmin temel karakteristikleri ve varoluş koşulları, AKP’nin genellikle (İslamcılığın neo-liberal bir siyasi program altında liberal demokrasiyle uzlaşma girişimi anlamında) “liberal İslamcı” dönemi olarak görülen 2002-2010 döneminde sergilemiş olduğu siyasal profile atıfla tartışılıyor. Bu tartışmanın arkasındaki temel fikirse şu: Popülizmin bir varyantı olarak iktidarda popülizm, AKP’nin, ortaya çıktığı bağlama – bu bağlamın muhteva ettiği sınırlılık ve olanaklara – verdiği bir yanıttır ve dolayısıyla partinin adı geçen dönem boyunca hegemonik bir aktör olarak iktidarını pekiştirmesini sağlayan siyasi karar ve uygulamaların doğasını anlamak bakımından da kilit bir öneme sahiptir. Böylelikle, bu çalışma, bugün otoriter popülizm, İslamcı faşizm vb. kavramlar altında ele alınan mevcut otoriter siyasal rejimin gelişim sürecinde 2002-2010 döneminin özgül yerini saptamaya dönük – veönemlisi de bu döneme, AKP deneyiminin bugün vardığı nokta açısından bir “köken” rolü tahsis etme ayartısından mümkün mertebe uzak durmaya çalışan – bir analiz veya yaklaşım denemesi olarak da görülebilir.
In this article, I propose to discuss the period 2002-2010 of the AKP policy – the political orientations of the rule that characterize this period – under the term “populism in power”. This term is used in populism literature, often referring to a series of political attitudes that a political actor who is seen as a populist when he is in the opposition shows after he comes to power. In other words, what is commonly understood by this term is not a particular political phenomenon, but, on the contrary, the political circumstances in which the opposition populist speech "continue" during the time of power. Unlike this approach, in this article I suggest to understand populism in power as a particular political phenomenon referring to the political practices in which a political government puts its political power to practice in the direction of placing its political power in the state apparatus in a way in which the logic of equality is dominated by the logic of diversity. In this regard, I suggest that populism in power creates a different political state than the two main states referred to by the term populism in the text of Ernesto Laclau (populist opposition and populist breakdown). While the article is theoretically linked to Laclau's concepts of formal populism, the basic characteristics and conditions of populism in power are discussed by the political profile reference that the AKP often presented in the 2002-2010 period (in the sense of the attempt of Islamism to reconcile with liberal democracy under a neo-liberal political program) as the "liberal Islamist" period. The fundamental idea behind this debate is that populism in power as a variation of populism is a response to the link that the AKP has emerged – to the limits and possibilities that this context has enclosed – and therefore has a key importance in understanding the nature of political decisions and practices that allow the party to consolidate its power as a hegemonic actor throughout the period. Thus, this study, today authority populism, Islamist fascism, etc. The current authority political regime under the concepts can also be seen as an analysis or an approach attempt to determine the particular place of the 2002-2010 period in the development process – and, most importantly, this period is an attempt to stop as far as possible from the setting of the assignment of a "originary" role to the point where the AKP experience is now reached.
Article Detail 
Citation Owners
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Print This Page
Share
Mendeley