Özet:

Özet: İnsanın psişik dünyasına ait linguistik semptomlar/ sesler; metafiziğin sesi, fiziğin sesi, etiğin sesi, siyasetin sesi, süperegonun sesi, aklın sesi, fantezinin sesi, arzunun sesi ve dürtünün sesidir. Bu seslerin hemen hemen bütününü Cumhuriyet dönemi Türk şiirinde imgeselleştirilmiş olarak bulmak mümkündür. Bu noktada şair, kaynağını bilmediği güçlü bir sesin arkasından gider. Bu sese gücünü veren ise kaynağının bilinmemesidir. Aslında öznenin/ şairin arkasından gittiği bu ses bir boşluk kaynaklıdır. İnsan, simgesel/ kültürel alanda özneleşmek için öz(n)el egzotik ve otantik duyum, arzu ve algılarını dışlar, bastırır. Böylelikle simgesel/ kültürel alanda özneleşen birin psişik dünyasında kapanmaz bir boşluk meydana gelir. İşte şiirde farklı imgelerle sunulan ses hem bu boşluktan meydana gelir hem de bu boşluğu imler. Böylesine bir ses arzunun sesidir. Bununla birlikte simgesel/ kültürel alanda arzunun bu sesini bastırmak isteyen yasa ve yasağın sesi/babanın sesinin de amacı ise boşluğu doldurmaktır. Dolayısıyla bu ses de bölünmüş benlikte ortaya çıkan boşluk kaynaklıdır. İşte sese ait tüm bu özellikler Cumhuriyet dönemi Türk şiirinde zengin imgelerle ortaya konulur. Anahtar Kelimeler: Ses, Linguistik Semptom, Cumhuriyet Dönemi Türk Şiirinde Ses, Psikanaliz ve Ses

Anahtar Kelimeler: