Özet:

Bu çalışmada, iki farklı şehir modeli, politik düşüncedeki yapısal özellikleri bağlamın- da incelenmektedir. İki şehirden biri (el-Medînetü’l-Münevvere), pratik özelliklere, diğeri (el-Medînetü’l-Fâzıla), teorik özelliklere sahiptir. Bu çalışmada, (şehirlerin) politik güçle- rinin dönüştürücü etkileri incelenirken, din ve felsefe arasındaki ilişkinin niteliği üzerine farklı yaklaşımlar müzakere edilmektedir. Peygamber şehri olan el-Medînetü’l-Münevve- re, Aydınlanmış Şehir, İslam politik tarihinde şehir-devlet olarak ortaya çıkar. Bu devletin yapısında toplumsallaşmanın özüne dair manidar örneklerin varlığı, insanlık tarihi için oldukça yenidir. Bu çalışmada, din kavramının politik ve sosyal pratik içerisindeki an- lamı, incelenirken, din, medine ve medeniyyet kavramlarının semantik ve terminolojik içerikleri, ifade edilmektedir. Filozof, Ebu Nasr el-Fârâbî’nin şehri, pratik değil, teorik bir şehir devlet düzenini teklif eder. Bu şehir devletin epistemolojik temeli, Tanrı’ya dayanır. Fârâbî, felsefeyi ve filozofu tüm metinlerinde yüceltir ve filozofu peygamberle ontolojik ve epistemolojik olarak aynı derecede görür.

Anahtar Kelimeler: