Özet:

Abstracten 1886 ve 1905 yıllarında Kafkasya’da Elbrus dağının eteklerinde Karaçay-Balkar bölgelerinden Anadolu topraklarına göç eden ve kendilerine Alanlar ya da Dağlılar adını veren Karaçay-Balkarlılar beraberlerinde getirdikleri kültürlerini son yıllara kadar koruyabilmişlerdir. Bu gelenek köydeki çeşme sayıları arttığında da devam etti. Ancak 1990’lı yıllarda dağdan getirilen yeni su, büyük bir depo aracılığıyla evlere kadar getirilince bu güzel gelenek de sona erdi. 1950’li yıllara kadar Kafkasya’dan getirdikleri eski dans (tepseu), ağıt (küu), mani (iynar), alkış (alğış), karğış ve toplu icra (ejiu) gibi geleneklerini titizlikle koruyan Karaçaylılar, Türkiye’de meydana gelen sosyo-ekonomik değişimler sonucunda geleneklerini bir ölçüde kaybetmeye başladılar. Bu tarihlerde tarımda makineleşmenin artması, kentle olan daha sıkı ilişkilerin yanı sıra, 1948 yılında II. Dünya Savaşı’nın sona ermesi ile birlikte Türkiye’ye sığınan birçok Karaçaylı Mülteci’nin gelmesi geleneklerde birtakım değişimlere yol açtı. Diyasporada yaşayan Karaçay-Malkarlıların doğal asimilasyon sürecinin hızlanmaya başladığı 1980’li yılların sonlarına doğru düğünlerde oynanan dansların birçoğu unutulmaya başladı. Sonuç olarak geleceğe bu dans ve müziklerin aktarılması için yeni yetişen kuşakların öğrenmesi ve düğünlerde uygulanması yerinde olacaktır.

Anahtar Kelimeler: