Abstract:

Endülüs tefsir geleneğinin ilk dönem müfessirlerinden olan İbn Ebî Zemenîn’in (ö. 399/1008) Tefsîru’l-Kur’âni’l-‘Azîz adlı eseri, Yahyâ b. Sellâm’ın (ö. 200/815) tefsirinin bir muhtasarı hüviyetindedir. Müellif, bu eseri ihtisar etmekle kalmamış, ona özellikle filolojik anlamda büyük katkı sağlamıştır. Eserinde istişhâd metoduna büyük önem veren müfessir, istişhâd unsurlarından olan Arap şiirini tefsirinde sıkça kullanmıştır. Bu çalışmada İbn Ebî Zemenîn’in hangi şairleri istişhâda esas kabul ettiği ve şiirle istişhâdı kullanış yöntemi ele alınmıştır. Böylece ilk dönem Endülüs tefsirinde eski Arap şiirinin önemi ve kaynaklık derecesine dikkat çekilmeye çalışılmıştır. 

Keywords: