Abstract:

Osmanlı padişahları, şehzadeliklerinde kendilerine ders veren hocalarını tahta çıktıklarında “muallim-i sultânî” olarak tayin ederler ve onlara karşı büyük bir saygı gösterirlerdi. Muallim-i sultânîler her türlü devlet işinde padişaha danışmanlık yaparlar ve kendilerine tahsis edilen gelirler ile rahat bir hayat sürerlerdi. Padişahtan her konuda destek alan bazı muallim-i sultânîler, ilmiye mensuplarının azil ve tayinlerine de karışarak Şeyhülislâm’ın yetki sahasına girerlerdi. Sultan III. Murad’ın hocası Sadeddin Efendi, Sultan II. Osman’ın hocası Ömer Efendi ve Sultan II. Mustafa’nın hocası Feyzullah Efendi, devlet idaresinde geniş yetkiler kazanmışlardır. XVIII. asır başlarından itibaren resmen muallim-i sultânî tayin edilmemiştir. Son olarak Sultan Abdülaziz, bu unvanı hocası Hasan Fehmi Efendi’ye tevcih etmiştir

Keywords: