Özet:

Türklerin İslâmiyet’ten önceki toplum hayatında önemli bir yere sahip olan Ozan-Baksı geleneği Osmanlı döneminde tarîkatlerin ve tasavvufî düşüncenin yaygınlaşması ile birlikte yerini âşıklık geleneğine bırakmıştır. Sırtında sazıyla diyar diyar dolaşan bazı âşıklar tarikat çevreleri ile kurdukları irtibatın da etkisiyle âşıklığa dervişlik misyonu yüklemişler, böylece tasavvufî neş’eyi âşıklık geleneğine taşımışlardır. Bu değişim sürecinde ozan yerine âşık ismi benimsenmiş, âşıklar biri ozana karşı diğeri zahid tipine karşı olmak üzere iki temel tavır içerisine girmişlerdir. Bu çalışmada Âşık Tarzı Şiir Geleneği’nin teşekkül süreci hakkında kısaca bilgi verildikten sonra âşıkların kendilerini tanımladıkları şiir örnekleri dikkate alınarak tasavvufî neş’enin âşık tavrına yansıması tespit edilmeye çalışılacaktır.

Anahtar Kelimeler: