Özet:

ÖZ 2013 yılında yasalaşan Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunu’nun öncelikli hedefi, Türkiye’nin İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi önünde çok sayıda ihlal kararı ile karşılaşmasına neden olan yabancılar hukukuna ilişkin yasal çerçevenin çağdaş esaslara uygun ve şeffaf bir normatif yapıya kavuşturulmasıdır. Yasa’nın tüm hükümleri ile yürürlüğe girmesinin üzerinden yaklaşık olarak iki yıl geçmiş ve yargı kararları ve idari düzenleyici işlemler ile yerleşen yeni yasal çerçevenin değerlendirilmesi için uygun koşullar oluşmuştur. Bu çalışma yasanın öncelikli hedefi olan yabancılar hukukunda yasal belirlik ilkesini yerleştirmekte hangi oranda başarılı olduğunu tespit etmek ve bu noktadaki eksikliklerin giderilmesine katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Avrupa Birliği sığınma ve göç müktesebatından önemli ölçüde esinlenen Yasa, hazırlık aşamasından itibaren, AB müktesebatının hareket eden bir hedef olması ve sorumluluk paylaşımı konusundaki olumsuz etkisi dolayısıyla standartları yerleştirmekte birtakım zorluklar ile karşılaşmıştır. Yasa pek çok çağdaş standardı barındırmasına karşılık, teşkilat ile ilgili olanlar dışındaki hükümlerin yönetmelikler ile hayata geçirilmesinin gecikmesi ve bu iki yıla yayılan süreçte, uygulamanın önceki sistemde olduğu gibi, erişilebilir olmayan genelgeler ile şekillenmesi yasal belirlilik ilkesi bakımından öngörülen amaca tam olarak ulaşılamamasına sebep olmuştur. Araştırma sonuçları, anılan dönemde yasal belirlilik ilkesi bakımından hayati önemde olan yargı kararlarınındaki tutarlılığın tam anlamıyla sağlanamamış olduğunu göstermektedir. Buna karşılık, Anayasa Mahkemesinin bu alanda bir içtihat mahkemesi olarak verdiği kararlar ile ağırlığını koymaya başlamış olması önümüzdeki dönemde tutarlılığın sağlanması bakımından olumlu bir gelişme olarak değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler: