Özet:

Tutunamayanlar (1971) romanı Turgut Özben’in Selim Işık’ın ardında bıraktıklarını okuyarak geçirdiği dönüşümün hikayesidir. Özben kitabın başlarından itibaren yakın çevresine ve Türkiye’nin geç-Modernleşmesine ilişkin yaşadığı yabancılaşmayı, müntehir arkadaşının günlüklerini okudukça bir bağlama oturtur. Yaşanan süreç, Gilles Deleuze ve Felix Guattari’nin yaklaşımından bakılırsa Kemalist Batıcılığın dayatmalarından sıyrılma ile görülen bir göçebe hareketle tezahür eden kapitalist Modernitenin baskılarından kurtulmak için şizo-özne oluşturması biçiminde belirginleşir. Turgut Özben’in anti-Bildungs (oluş)’u Kemalist Modernleşme ve Avrupa merkezci Hümanist düşünceye karşı yersizyurtsuzlaşma olarak okunabilir. Bu çalışmada Deleuze ve Guattari’nin terminolojisi ışığında Turgut Özben’in dönüşümü ele alınarak bahsi geçen yazarların yersizyurtsuzlaşma kavramı bağlamında incelenmektedir.

Anahtar Kelimeler: