Özet:

Bu araştırma, temel eğitim dönemi öğrenci ebeveynlerinin, dijital ebeveynlik farkındalıkları ile öz yeterlikleri arasındaki ilişkiyi incelemek amacıyla tasarlanmıştır. Araştırma yöntemi olarak ilişkisel tarama modeli benimsenmiştir. Araştırmanın evrenini İstanbul ili Kartal ilçesinde yaşayan temel eğitime devam eden öğrencilerin velileri oluşturmaktadır. Uygun örnekleme yöntemi ile belirlenen örneklemi ise 862’si (%90.4) kadın 92’si erkek (%9.6) olmak üzere 954 öğrenci velisi oluşturmaktadır. Araştırmada ebeveynler için “kişisel bilgi formu” , “dijital ebeveynlik öz yeterlik ölçeği” ve “dijital ebeveynlik farkındalık” ölçeği kullanılmıştır. Araştırma sonucunda temel eğitim dönemi ebeveynlerinin dijital ebeveynlik olumsuz model olma ve dijital ihmal düzeylerinin düşük düzeyde, verimli kullanım düzeylerinin çok yüksek, risklerden korunma düzeylerinin ise yüksek olduğu belirlenmiştir. Araştırmanın diğer sonuçlarına göre ebeveynlerin dijital öz yeterlik düzeylerinin yüksek olduğu, olumsuz model olma ile öz yeterlik arasında negatif yönlü bir ilişki olduğu, dijital ihmal ile öz yeterlik arasında negatif yönlü bir ilişki olduğu, dijital farkındalık ile verimli kullanım arasında pozitif yönlü bir ilişki olduğu ve dijital farkındalık ile risklerden koruma arasında pozitif yönlü bir ilişki olduğu belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler: