Görüntüleme
19
Yakın dönem Türk Tiyatrosu oyun yazarlığının önemli isimlerinden olan Özen Yula’nın pek çok oyununda olduğu gibi Gözü Kara Alaturka adlı oyunu da postmodern dönem insanının varlık sorununu döneme uygun araçlar kullanarak tartışmaktadır. Yazarın İstanbul üçlemesinin bir ayağını oluşturan oyun Harbiye semtinde 12 Eylül sonrasında geçmektedir. Yerel kodlar taşısa da evrensele uzanan derin mesajlar taşıyan oyun, takip etme, gözetleme, rol değişimi, tek tipleşme, aydın şizofrenisi, düşündürülmeme, düşünememe, toplumsal kirlilik, suça eğilim, değerlerin yok oluşu ve geçmişe özlem gibi konuları ele alır. Oyunda zaman, mekân kurguları ve bunların oyun kişileri ile olan etkileşimleri de ayrıca anlatım aracı olarak hizmet eder. Gözü Kara Alaturka’nın oyun kişileri de yazarın pek çok oyununda olduğu gibi değişim, dönüşüm geçirmezler. İçinde bulundukları belirsiz ve kaygan durumdan çıkmak için kendi kendilerine yetemezler. Bu tekinsiz, tehlikelerle dolu ve gelip geçici ilişkiler yumağını çözmek üzere bir çaba da göstermezler. Dolayısıyla yazarın dramatik tasarımı da yerleşik dramatik yapılarda görmeye alışkın olduğumuz gibi ilerlemez. Yani oyun kişilerinin içinde savruldukları durumlar, çözüme kavuşmak üzere boyut kazanan çatışmalar doğurmazlar. Bu oyun kişileri için değişim ancak ölüm yoluyla sağlanır. Postmodern yazının karakteristiklerinden olan gerçek ile kurgulanmış olanın somut ile soyut olanın birbirine karıştığı, kişileştirmenin her bir üyesinde olduğu gibi tasarımın tamamında da bütünlüksüz yapılar dikkat çeker. Modern sonrası bireyin bütünlüksüz yapısı, ayrıca bazı dinsel motiflere göndermeler yapılarak da sergilenir. Yine postmodern yazında sıklıkla karşılaştığımız metinler arası ilişki bu oyunda da kurulmuştur.
As in many of the games of Özen Yula, which is one of the important names of the recent Turkish Theatre, the game called Eye Kara Alaturka also discusses the problem of the existence of the postmodern period man using the appropriate tools for the time. The game, which forms a foot of the author's Istanbul triangle, takes place in the Harbiye district after September 12. While the local codes carry deep messages that extend to the universe, the game addresses topics such as tracking, monitoring, role change, single-typing, clear schizophrenia, non-thinking, unthinking, social pollution, crime tendency, the disappearance of values and desire for the past. In the game, time, space fiction and their interactions with the game people also serve as a narrative tool. Eyes Black Alaturka's game characters are not resistant to change, transformation, as in many of the writer's games. They are not sufficient for themselves to get out of the uncertain and scattered state they are in. These unified, dangerous and coming and temporary relationships do not even show an effort to solve the gap. Therefore, the writer's dramatic design does not progress as we are used to see in the built-in dramatic structures. That is, the situations in which the people of the game are stumbled, do not generate conflicts that win the size to reach a solution. This game is provided for change for people only through death. The characteristics of the postmodern writing are the real and the substantial and the abstract of what is established, and the unintegral structures in the design as in every member of the personification are noted. The incomplete structure of the postmodern individual is also displayed by sending messages to some religious motives. The postmodern relationship we often encounter in this summer has also been established in this game.
Özen Yula, who is one of the important names of the Turkish Theater playwrights in the recent period, as in many plays, also discusses the existence problem of the postmodern period man by using tools suitable for the period. The play, which forms one part of the author's Istanbul trilogy, takes place in the Harbiye district after September 12. Although it has local codes, the play, which carries deep messages reaching to the universal, deals with subjects such as following, surveillance, role change, standardization, intellectual schizophrenia, not being thoughtful, inability to think, social pollution, tendency to crime, disappearance of values and nostalgia. In the play, time, space fictions and their interactions with the play characters also serve as a means of expression. The characters of the play of the Gözü Kara Alaturka, like many of the author's plays, do not undergo change or transformation. They are not self-sufficient to get out of the uncertain and slippery situation they are in. Nor do they make an effort to unravel this uncanny, dangerous and transitory tangle of relationships. Therefore, the author's dramatic design does not progress as we are accustomed to seeing in established dramatic structures. In other words, the situations in which the characters of the play are thrown do not give rise to conflicts that gain dimensions to be resolved. For these play characters, change is only possible through death. As in each member of the personification, where the real and the fictionalized, the concrete and the abstract, which is one of the characteristics of postmodern writing, are mixed together, incomplete structures draw attention in the whole design. The disintegrated structure of the post-modern individual is also exhibited by making references to some religious motifs. Again, the intertextual relationship that we encounter frequently in postmodern literature is also established in this play.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
