Görüntüleme
18
İndirme
1
Ortaçağ ve erken modern dönemde hükümdarın bedenine ve yaşadığı mekâna kutsallık atfetmek, İslami devlet geleneğinin biz özelliğidir. Hükümdar ne kadar az görünür olursa, şahsında temsil ettiği devlet de o kadar kutlu ve mistik bir görünüm kazanırdı. Bu pratiği birçok gelenekten beslenerek devam ettiren Osmanlı İmpartorluğu’nda da sultan 15. yüzyıldan itibaren daha az görünür olmuş ve bir inziva hâline geçmiştir. Daha az görünen sultan inşa ettirdiği saray ve bu sarayda uygulamaya koyduğu protokol kurallarıyla erişilmezliğini daha da arttırmıştır. Yaklaşık iki yüz yıl devam eden bu süreç, 18. yüzyılda terk edilmiş “görünmeden gören” sultan yerini kendisini “teşhir eden” sultana bırakmıştır. Sultanın beden politikasında ve yaşadığı mekândaki bu değişim kişisel tercihler nedeniyle olduğu gibi içeriden ve dışarıdan gelen çeşitli meydan okumaların ortaya çıkması nedeniyle de gerçekleşmiştir. İçeride yeni yükselen sosyal sınıfların baskısı altındaki sultan, kendisini şehirde gösterme ihtiyacı hissetmiştir. Bu iç baskının yanında sultan aynı zamanda Avrupa’da görülen yeniliklerin ve buna bağlı olarak bir imaj kaygısının da etkisi altına girmiştir. Böylelikle, 15. yüzyıldan 18. yüzyıla gelindiğinde artık bir meşruiyet kaygısına sahip olan Osmanlı sultanları daha görünür ve erişilebilir olmak istemişlerdir.
It is characteristic of the Islamic state tradition to attribute sanctity to the body and place of residence of the ruler in the medieval and early modern periods. The less visible the sovereign was, the more blessed and mystical the state he represented would be. In the Ottoman Empire, which continued this practice by drawing on many traditions, the sultan became less visible from the 15th century and lived in seclusion. The less visible sultan further increased his inaccessibility with the palace he had built and the protocol rules he put into practice in this palace. This process, which continued for nearly two hundred years, was abandoned in the 18th century; and the sultan who "sees without being seen" has given his place to the sultan who "exhibits" himself. This change in the body politics of the sultan and the place where he lived was not only due to personal preferences but also to the emergence of various challenges from the inside and outside. The sultan, under the pressure of the newly emerging social classes, felt the need to exhibit himself within the city. In addition to this internal pressure, the sultan also came under the influence of the innovations witnessed in Europe and, accordingly, of concern for his image. Thus, from the 15th to the 18th centuries, the Ottoman sultans, who now had a concern for legitimacy, wanted to be more visible and accessible.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
